Figuras impausadas - Sèrgi Viaule - ATS 230

Figuras impausadas - Sèrgi Viaule - ATS 230

novèlas

Dins aquelas novèlas, l’autor se carga volontariament d’un carcan : començar e acabar cada novèla per la meteissa frasa, a l’encòp incipit e excipit. Concebre aquel recuèlh un bocin trucaluna li venguèt coma una inspiracion inesperada al moment del primièr confinament sanitari de la prima de 2020. Coma qué, d’un mal se pòt –benlèu – tirar un ben.

Colleccion A tots n°230, IEO edicions.

L'autor:

Sèrgi Viaule nasquèt e viu en Albigés. Presèt gaire las escòlas « qu’ensenhavan pas qu’en francés ». A quatòrze ans foguèt gafet dins un talhièr de carroçariá automobila, puèi obrièr blanquièr, guida toristic al principat d’Andòrra, cabrièr, etc.A nòu ans, dins la fornariá del seu vilatge ausiguèt dire pel primièr còp un poèma en occitan. Desempuèi, s’ensaja a l’escritura…

Estrach:

Mai o mens constrenhent cada concors impausa son reglament. Ne va en literatura tan coma en espòrt o en musica. En aquel reglament, al risc de se far fòrabandir, cada concurrent i se dèu plegar. En mai de las directivas costumièiras, format, presentacion, nombre de signes, que sabi, lo concors prepausat pel Lector del Val t’impausa la frasa de la debuta. A tu d’i ancorar ta novèla.

Article de premsa:

Per Sergi Viaule – l’òme dèu téner un peçuc de masoquisme – una constrencha de mai fasiá mestièr. Adonc, dins lo recuèlh de vint novèlas que ven d’espelir dins la darrièra plega d’IDECO, a causit d’acabar son raconte per la meteissa frasa qu’a la debuta, la que li èra impausada pel reglament. Sembla ren mas pasmens vos càmbia lo legir, l’istòria s’escapa, seguís sa rota e, l’aire de ren, vos torna a vòstre punt de partença. Vira redonda tala la Tèrra mas de còps vos quita esbalausit e un pauquet destimborlat amb la tèsta que vira ela tanben.
Cunhat dins un embolh de pas creire, un menaire de carri quichat per lo temps, capita de s’escapar de l’autovia per seguir una semblacorcha que non s’acaba mai. Una escorreguda descabestrada. Dins son “autovida” aqueste còp. Un peregrinatge cabord poblat de païsatges susprenents, de personatges curioses e de còps espaurugants e arriba pasmens a l’ora coma se ren li èra advengut.
Vaquí per la primièira novèla mas caduna de las autras, contes mai que racontes, nos porgís un monde a l’encòp pantais e realitat. L’autor nos mena dins la nèbla e lo sòmi mas, pietadós, nos daissa de quora en quora alenar e pausar lo pè sul terrenh fèrm.
Pantais o realitat encara aquela monaca de ciri en sotavestits que lo jaquet alassat de son estirada penosa reluca dins la veirina d’una botiga de mòda e que torna trapar nusa, consententa e ben en carn dins sa cambra d’albèrga per fin finala la veire s’esvalir e tornar a son immobilitat d’estatua d’estampèu.
Cada novèla de segur ten sa quita istòria. Istòria tanben amb una granda “I”, aquela de la marca sus l’arbre. Sièis letras que nos remandan a un eveniment tragic del nòstre país, malastre vièlh saique mas sempre ponhent tan per l’autor coma pel legeire.
Dirai pas res de la autras novèlas, caduna amb son tèma e son gaubi. Serà ne soi segur un plaser de las descobrir.
Tot aquò nos es presentat dins una lenga que raja melodiosa, precisa e clara, un vocabulari dels mai rics. O confessi e mai se lo contèxt me fasiá pro lum per la compreneson, m’es arribat de cercar per plaser la paraula desconeguda dins mon fidèl Alibert – e òc, me despegui pas del papièr per aquela mena de recèrca. Un mot que me faguèt lingueta foguèt aquelas “bedocetas”, alara que parlavi ieu d’estraces, de bordilhas o de rabaladisses per tot çò que s’escampa a las escobilhas. Alibert el tanben desconeissiá aquela paraula tan doça per de causas sovent tan fastigosas. Aquela manca me desconsolèt de mon ignorància.
Sabi plan que mon vejaire serà pas d’ajuda per aqueles que legiguèron los libres precedents de Sergi Viaule, presicariái a de convencuts, mas s’èra de mon poder d’impausar quicòm seriá la lectura de Figuras impausadas.
Article de Jordi Peladan, Lo Diari, lo 5 febrièr de 2023.