La mar quand i es pas - Joan-Pèire Tardiu

La mar quand i es pas - Joan-Pèire Tardiu

Poëmas amb una version francesa de Denis Montebello.

Dempuèi Paraulas als quatre vents (1972) e mai que mai Jorns dobèrts (1977), primièrs recuèlhs d’una obra demorada tròp confidenciala, la votz poëtica de Joan-Pèire Tardiu a pas quitat de cavar son camin de paraula. Recentament, amb lo pintre e poèta Jaumes Privat, Tardiu nos a porgit, tirats pas qu’a qualques rares e d’aitan mai precioses exemplars, Lo defòra endedins, un ensems grafic de dos cants e quatre mans per una sola pròsa del temps e de l’espaci.

La mar quand i es pas recampa pel primièr còp dins un volum mai espés que de costuma quatre moments claus d’un itinerari que l’escritura, a travèrs l’exploracion metodica d’una geometria dels mots e dels silencis, fixa coma sus de fotografias sonòras los traches de sos païsatges. En delà del lengatge, mas dins el totalament, un territòri carga sas fòrmas, de limits apareisson e desapareisson, de direccions e de bastisons organizan un espaci a l’encòp improbable e mai real que la realitat.
Una version francesa de Denis Montebello fa resson e contraponch a las escrituras en occitan que l’an fach nàisser.

Edicions Jorn.

L'autor:

Joan-Pèire Tardiu es nascut en 1951 a La Caussada, dins lo despartament d’Òlt-e-Garona. L’occitan es per el, per part, lenga de familha : « A La Caussada, dins los ans 60-70, ai totjorn entendut l’occitan a mon entorn. Dins la familha de ma maire, èra la sola lenga en us. A l’ostal, ça que la, parlàvem pas que francés, que mon paire èra de la val de Lèire ». Estudièt puèi las fòrmas literàrias de la lenga, al licèu de Vilanuèva d’Òlt primièr, puèi a la Facultat de las Letras de Tolosa. Mas es son rescontre amb Marcèu Esquieu, dins l’encastre d’una velhada occitana, que lo menèt a la lectura dels trobadors e de Mistral.
En 1975, fondèt a Tolosa, amb Patrice Thierry, la revista L’Éther vague, puèi collaborèt a Òc, que n’es a l’ora d’ara lo cap-redactor. En 1977, recebèt lo Prèmi Paul Froment per son recuèlh de poèmas Jorns dobèrts. Los viatges en Africa del Nòrd e en Espanha, lo plurilinguisme (parla, en mai de l’occitan e del francés, l’espanhòl, l’italian, e mai l’arab del Maghreb), sos trabalhs de reviraires (de l’italian : foguèt lo primièr difuseire de las òbras de Federigo Tozzi en França) son lo signe d’aquela exigéncia essenciala d’interculturalitat.