Qualques nòvas d'endacòm mai - Florian Vernet - ATS 21

Qualques nòvas d'endacòm mai (ATS 21).
Auteur: Florian VERNET
Editions: IEO
Collection: A Tots n°21.

Couverture de Marc PANTANELLA.
170 pages, occitan (provençal), 1976.

4ième de couverture:

« Lo pais dels miralhs existissià pus. I avia ara, la realitat, e, de l'autre band de las vitras, de las glaças, del mendre rebat sus las aigas o dins un agach, un monde silencios, badalhonat, condemnat a èstre pas qu'una reproduction inversa d'aquela realitat.
« La fin de la cronica es pas de bon comprendre per ieu. L'Anonim se pèrd en consideracions moralas. Pasmens una estròfa que rapela los melhors moments del « clus trobar », acaba definitivament son tèxt. Estròfa misteriosa e profetica qu'anoncia en verses laborioses entrebescats que dins la seguida dels temps avenidors, los presonièrs dels miralhs acabaràn per se rebelar, per se recampar e per s'armar. Capitaràn a faire espetar las espessas susfàcias de veire, sortiràn tornarmai a la realitat. La fin, apocaliptica benlèu, es perduda. Ai oblidat de dire qu'apond, d'autre part, que lo desastre serà anonciat per tota una tièra de signes indubitables que los òmes de la realitat falsa comprendràn pas. »

Préface:

Existissèm pas.
Coma poiria parlar ò escriure qualqu'un qu'existis pas ? Los muts an pas dreit a la paraula. A l'existéncia tanpauc. Sèm d'enlòc. Te disi. Dins aquesta logica de la terror. D'enlòc. D'un endrech qu'es totjorn de l'autre band. Lo tèxt, es tèxt sens paraulas, condemnat al laberint, a l'absurd : escrich amb una goura ; se trapa de lènga entre pauc e pas res, entre pas res e pas cap, entre nuèit e solelh profondats.
L'univèrs es aital : quicôm que nos escapa sens relambi, que rescon tram rarament. Evasiu, contradictôri, nos nega o nos remanda un image coma la dels miralhs rompts de Magritte. Sèm vius pr'aqub.
Emportats pel cirri nebulOs dels jorns, avèm acabat per nos resignar a comprendre que tota experiéncia es bona se nos mena a cridar non.
Sabes coma dcurili començar ?
Per : Un còp èra un païs qu'èra pas un païs. Portava lo nom, extranh, d'Eterotopia. Era un pais luènh, luènh, fa d'aquò longtemps. Curios païs, sens frontièras, ni centre, ni Rei. Los que demoravan defère l'avicin sonat EndacOnt Mai ». E, pasmens, èra mi pais vertadièr, pres entre sa realitat e la carta. leu, Io conoissi plan, vos van contai- coma faguèron cl'el tine abstraccion, inn mite a la pagèla de son espe- rit, de sos interesses. Pepsi que dire crea l'espaci a l'entorn de l'absent de l'indicatiu. Eterotopia existis Pas, nias, se disi leu ? E tu, e tu ? Provarem que i sèm Dedins.

Valent a dire, defàra. Delà lo cledat, los barbelats, los terrerres minats, 10 barratge electrificat dorrrinat pels miradors, s'espandis lo desèrt.
Fins qu'a l'asuèlh : sabla e terras misas, clapasses, matas malautas de romècs. L'aiga inùrta d'un rèc demest la polsa. Jos los callraus, aranhas, rnilapatas, escorpius. Formigas.
Dins l'aire : moscas, tavans, mosquilhs.
Mai luènh : enflasses, hartasses. Montanha e mar ostilas. Plajas vuejas; cel ont los vents sens noms encara butait las nivoladas. Nuèit fossila, verinds lo solellr.
Dedins, l'Ort Miracltis. Coma se tots la vida d'aquela planeta se foguèsse recampada, resurnida agni : dins aquela encenclia aparada per de radars, d'uèllrs electronics, de sisternas d'alarma e de defense automatics. Per totes los Rais de la Mart inventats e per inventai. lin oasis impossible d'aténher. Tam-pat. Claus.
(Ausisses lo ventolet que nais de las ramas sempiternainent verdas ? Veses las bèstias, en patz, pels bàsques de fraisses, sus la bauca, entre los sauces penfats sus l'aiga doça dols estanhs ? Ausisses l'aucel invesible e son cant de genèsi ?)
Aqui, durs la clarièra protegida, jos l'ombra de l'arbre grand, es installat, simpletament. Dormis, berrlett, o solarnent sàrnia, dins sa cadiera-breçairàla, cansat de segur.
La lutz clara del Jorn passa entre sas parpelas entredubèrtas. Son agach Basta per manténer dins l'existéncia l'univers tot de la creacion : Io riu clac sus lus pèiras, lo ressors del cabrifuèlh chus l'aire. L'Ort tot entier grelha d'aqueI agach, perfièit, definitiu, s'estira fins l'infranquissabla barrièra.

Son Obra.
Quand aquel agach arribèt a la frontiera, l'espaci d'ana estoua, las ninetas Bels uèlhs s'escarcalhèron. Dins aqueles niirallrs blairs, refonds, luenchas, minis-culas, corna perduras durs la perspectiva detràs. Crotadas, panrugas, andralhosas.
L'Orne e la femna preusa, ennegrits pel soient, la plueja e las geladas : dons formas indecisas, acroclroniclas per la crassa e l'angoissa assajavan de te veire, jos ton arbre, dempuei lo barratge electrificat.
Faguères, alavètz, ana nhi f a afastigada... A palpas, ta man culhiguèt une de las pontas que penjavan de la branca, dessus ta testa. Barrères los uèlhs; lo païsatge : pradas, rias, chias, bùsques s'esvaliguèron. S'escafèron las siloetas.
(Ausisses lo silenci de l'autre costat aniquelit del cledat ?
Ausisses l'abséncia traucada de l'autre band d'aquela terra ?
Ausisses lo silenci badalhonat del Pais qu'a pas de Nom ?
Ausisses lo silenci cloroformat dal Pals dels Muts ?
Ausisses lo silenci asclal del Pals de Vida Dobla ?
Ausisses lo silenci calhat del Pals embarrat dins la pobela circulària de l'istùria que li an facha ?)
Existissèm pas.
(Conoisses lo nom mascat de los qu'an volgut nos faire a sa semblança, per melhor nos escrancar e nos chucar lo sang ?)
Existissèm pas ?