Nani monsur - Robert Lafont

Nani monsur - Robert Lafont

Libre d'actualitat ? Pamflet ? Cèrtas, aquel « Nani Monsur » respòn a polemicas,intèrnas e extèrnas. E se Ròbert Lafont, la lenga plan penjada, se'n va « crosar l'espingòla », doblida pas l'umor d'una tala situation.

Lo « Nani Monsur » de l’autor es dialectic coma es critic. Robert Lafònt i crosa l’espingòla. Enfronta las idèas e que la melhora ganhe. Mas a cada prat batalhièr sa tèla de fons. Aicí la natura de la societat occitana a bastir.

Numéro 6 de la collection Documents, éditions VENT TERRAL (1979).

Dessenhs de Joan Biret - Fotò de cobèrta de Andrieu Hampartzouinian

Extrait:

A la memòria globalament e detalhadament de Loïs Alibèrt, Pèire Azemà, P. L. Berthaud, Joan Bodon, A.-J. Boussac, Ramon Busquet, Enric Espieut, Ismaël Girard, Joan Lesaffre, Sèrgi Mallet, Robèrt Mesuret, Josèp Migòt. Joan Seguin, tan diferènts entre élei que s'estonarián d'èstre aicì citats ensèms, mai participaires d'una meteissa aventura, e qu 'avián tótei tant de gost de la vida que me sembla de còps que son pas mòrts.

Nani, Monsur. De segur qu'avètz comprés. Ai pas escrich: non pas, sénher, que seriá fòrça mai alibertin.
Donc amb la nòrma una distància, un jòc de diferéncia, l'espaci de nòstra societat en cèrca de sa cultura ò de nòstra cultura en mau d'una societat. Nòstra istòria perduda e nòstre desir en espèra.
Una creta, una manca que la comola l'ironia critica. Coma dins la pastorèla bilinga quand la pastressa respond au gentilòme amb una riseta malonèsta dins la reveréncia parlar: Nani, Monsur, siátz pas seriós.. Aquò, me venguèt l'enteriga de o i dire i a gaire au P. Viansson — Ponté que s’èra regalat dins le Monde de m 'assucar pèr aparar un ferniotet. Mai l'âme moriguèt lo tèmps d'un retorn de bacèu. Patz adonc a l'antioccitanisme de la carriera deis Italians. Mai mantenèm lo “Nani, Monsur“, coma una contunhosa “Lettre aux Français“. N'aurem encara de besonh.
Entre Occitans tanbèn. A passat tèmps me’n servissiáu quand me veniá una pica dau caire de la sacristia de Dòm Cigalo. Nani, Monsur, empacharetz pas l'occitanisme d'escriure l'istòria dau felibritge. Ara lei sagetas felibrencas son pas tant agudas. Mai mèfi que leis empoisonan !

« Quau quita Nimes, pèrd l'ime. Estrasulhat d'una beutat que me venguèt evidènta un jorn dins la languison. Jamai alassat dins mon desir inagotable de repossession. Escalugat d'amor pèr l'environa. »

Traduction: Qui quitte Nîmes perd son âme. Ébloui par une beauté qui me fut évidente un jour dans la nostalgie d’elle. Jamais lassé dans mon désir sans fin de repossession. Ébloui d’amour pour ce qui m’entourait.