Lo Princilhon - Antoine de Saint-Exupéry (occitan lengadocian)

Lo Princilhon - Antoine de SAINT‑EXUPÉRY

Traduit en languedocien par Jòrdi BLANC. Illustré par les aquarelles originales de Saint-Exupéry.

Le Petit Prince, un texte poétique et philosophique, sous les apparences d'un conte pour enfants. Un grand classique moderne de Saint-Exupéry, ici traduit en occitan (languedocien). Pour les jeunes et les adultes !


Suite à un incident moteur, un aviateur se pose en catastrophe dans le désert du Sahara et tente seul de réparer son avion. Le lendemain de son atterrissage forcé, il est réveillé par une petite voix qui lui demande : « S'il vous plaît… dessine-moi un mouton ! »... C'est le Petit Prince (lo Princilhon).


« Una estranha votz pichonèla me desrevelhèt. Me fasiá : « Se vos plai… dessenha-me un moton ! » Me quilhèri coma folzejat pel tròn. Me freguèri plan los uèlhs. Regassèri. E te vegèri un omenet, quicòm d’extraordinari, que m’espiava grèvament. »

Éditions Vent terral (collection Cric e crac).

4ème de couverture :

Als grands que comprenon pas que las chifras, lor calriá dire — per justificar aquela revirada en lenga nòstra — que Lo Princilhon es uèi un dels libres mai venduts e revirats al mond. Als geografs d’en çò nòstre, lor calriá remembrar qu’Antoine de Saint‑Exupéry passèt pel país d’aicí e cossí, despuèi Tolosa, lai participèt, amb Mermoz, Daidièr Daurat e los avions Latecoèra a la creacion de la linha aeropostala cap a Sant Loís de Senegal e l’America del Sud. E qu’aquò’s l’aventura de l’aviacion — censat l’auvari qu’agèt dins l’èrm d’Egipte — que li balhèt lo quadre de l’istòria del princilhon. Mas sonque los dròlles benlèu se tracharàn qu’es de mercé sa tufa daurada, sa carbata d’aur, sa flor unica e son amic rainal, sas questions trufarèlas, lo mistèri de sa planetòta e de sa disparicion, qu’aquò passèt pel cap a un poeta de lenga d’òc — dins l’èrm nòstre — de caminar sus sas pesadas, entintainat per son istòria qu’a la prigondor d’un conte e la frescor d’una aiga de font. Benlèu que ja s’èra mainat de quicòm, en quilhant lo nas cap a la estelas…

Jòrdi Blanc

Extrait :
« Fa d’aquò sièis ans, aguèri un au­­vari dins l’èrm de Saara. Quicòm s’èra copat dins lo motor. E coma aviái pas cap de mecanician amb ieu, ni mai cap de passatgièr, m’apres­tavi a assajar de capitar tot sol un pedaçatge malaisit. Èra per ieu una question de vida o de mòrt. D’aiga per beure, n’aviái a pro pena per uèch jorns. Lo primièr ser m’endormiguèri sus la sabla, a un milierat de milas de tota tèrra poblada. Èri plan mai isolat qu’un naufragièr sus un radèu pel mièg de la Mar Granda. Alara, imaginatz‑vos la suspresa, a punta de jorn, quand una estranha votz pichonèla me desrevelhèt. Me fasiá : « Se vos plai… dessenha‑me un moton ! » Me quilhèri, coma folzejat pel tròn. Me freguèri plan los uèlhs. Regassèri. E te vegèri un omenet quicòm d’extraordinari, que m’es­piava grèvament. Enfin, quand arribèri a li parlar, li faguèri : « Mas… qué fas aquí ? » E alara me tornèt dire, doçamen­ton, coma quicòm de plan seriós : « Se vos plai… dessenha‑me un moton… » Aital faguèri coneissença amb lo princilhon.

(Antoine de Saint‑Exupéry, 1940)