Lo Princilhon - Antoine de Saint-Exupéry (occitan lengadocian)

Lo Princilhon - Antoine de SAINT‑EXUPÉRY

Amb d’aquarellas originalas de Saint-Exupéry, revirat en lengadocian per Jòrdi BLANC.

Le Petit Prince, un texte poëtic e filosofic, jos la semblança d'un conte per enfants. Un grand classic modern de Saint-Exupéry, aqui revirat en occitan (lengadocian). Per joves e adultes !

A la seguida d'una pana de motor, un aviator es estat obligat de se pausar en catastròfa dins lo desèrt de Sahara. Essaja tot solet de reparar son avion.

« Una estranha votz pichonèla me desrevelhèt. Me fasiá : "Se vos plai... dessenha-me un moton !" Me quilhèri coma folzejat pel tròn. Me freguèri plan los uèlhs. Regassèri. E te vegèri un omenet, quicòm d’extraordinari, que m’espiava grèvament. »

Edicions Vent terral (colleccion Cric e crac).

4ème de couverture :

Als grands que comprenon pas que las chifras, lor calriá dire — per justificar aquela revirada en lenga nòstra — que Lo Princilhon es uèi un dels libres mai venduts e revirats al mond. Als geografs d’en çò nòstre, lor calriá remembrar qu’Antoine de Saint‑Exupéry passèt pel país d’aicí e cossí, despuèi Tolosa, lai participèt, amb Mermoz, Daidièr Daurat e los avions Latecoèra a la creacion de la linha aeropostala cap a Sant Loís de Senegal e l’America del Sud. E qu’aquò’s l’aventura de l’aviacion — censat l’auvari qu’agèt dins l’èrm d’Egipte — que li balhèt lo quadre de l’istòria del princilhon. Mas sonque los dròlles benlèu se tracharàn qu’es de mercé sa tufa daurada, sa carbata d’aur, sa flor unica e son amic rainal, sas questions trufarèlas, lo mistèri de sa planetòta e de sa disparicion, qu’aquò passèt pel cap a un poeta de lenga d’òc — dins l’èrm nòstre — de caminar sus sas pesadas, entintainat per son istòria qu’a la prigondor d’un conte e la frescor d’una aiga de font. Benlèu que ja s’èra mainat de quicòm, en quilhant lo nas cap a la estelas…

    Jòrdi Blanc

Extrait :
    « Fa d’aquò sièis ans, aguèri un au­­vari dins l’èrm de Saara. Quicòm s’èra copat dins lo motor. E coma aviái pas cap de mecanician amb ieu, ni mai cap de passatgièr, m’apres­tavi a assajar de capitar tot sol un pedaçatge malaisit. Èra per ieu una question de vida o de mòrt. D’aiga per beure, n’aviái a pro pena per uèch jorns. Lo primièr ser m’endormiguèri sus la sabla, a un milierat de milas de tota tèrra poblada. Èri plan mai isolat qu’un naufragièr sus un radèu pel mièg de la Mar Granda. Alara, imaginatz‑vos la suspresa, a punta de jorn, quand una estranha votz pichonèla me desrevelhèt. Me fasiá : « Se vos plai… dessenha‑me un moton ! » Me quilhèri, coma folzejat pel tròn. Me freguèri plan los uèlhs. Regassèri. E te vegèri un omenet quicòm d’extraordinari, que m’es­piava grèvament. Enfin, quand arribèri a li parlar, li faguèri : « Mas… qué fas aquí ? » E alara me tornèt dire, doçamen­ton, coma quicòm de plan seriós : « Se vos plai… dessenha‑me un moton… » Aital faguèri coneissença amb lo princilhon.

    (Antoine de Saint‑Exupéry, 1940)