Nhòcas e bachòcas - Pèire Pessamessa - ATS 63

Nhòcas e bachòcas seguit d'Automnada - Pèire Pessamessa - ATS 63

Lo roman Nhòcas e bachòcas de Pèire Pessamessa, publicat pel primièr còp en 1957 e reeditat dins la colleccion A Tot de l'IEO en 1981, presenta lo quotidian d'un jovent provençal al sortir de la segonda guèrra mondiala.

Lo ritme es viu, sostengut. Se sentís una vertadièra ambicion romanèsca dins l'estil desvolopat aquí per Passamessa. La vida afectiva d'aquel jovent, son rapòrt al trabalh, sas relacions conflictualas amb los sieus parents : tot aquò balha a l'autor lo cadre d'una ficcion simple e plan mestrejada.

Pèire Passamessa se plaçava amb aquel roman dins lo grop plan redusit dels escrivans qu'assajavan alara de renovelar l'escritura occitana. Podèm citar Robèrt Lafont o Ives Roqueta que publiquèt en 1977 Lo trabalh de las mans pichon roman que rapèla Nhòcas e bachòcas.

Nhòcas e bachòcas es lo roman d'una rompedura ; rompedura qu'èra a se fa alara en Occitània entre una societat tradicionala rurala encara parcialament occitanofòna e la societat modèrna, plurilingüa e consmopolita.

Una novèla completa lo volum: Automnada.

Couverture : Photo André HAMPARTZOUMIAN

Collection A Tots n°63, IEO edicions (reedicion de l'edicion de 1957).

L'auteur:

Pèire Pessamessa (Pierre Pessemesse) est né en 1931 à Marseille. Il est écrivain, homme politique et romancier en occitan provençal. Il commence à écrire dans la revue occitano catalane Vida Nova et dans la revue catalane Serra d’Or. Il reçoit le Prix Occitan aux Jeux Floraux de l’Alguer en 1962. Il est aussi critique littéraire et réalise diverses émissions de radio et films en occitan. Il reçoit le prix Batista i Roca en 2005. Il fût maire de Buoux (Provence) pendant 28 ans.

Extrait d'Automnada :

« Un ròdol, l'esperit i bofèsse cotria amb lo mistrau, sènsa lis òmes es un nonren, un gonflitge de sublim jamai despensat, un acorchiment di beutats naturalas. La primiera beutat de la natura es la beutat de la man que cotreja, de la man qu'escriu li fèstas movedissas, de la man qu'alacha l'anhèu e despertola la coa di fedas, la man que copa la lenha e semena lo bòn gran, la man que tira lo carbon e fai d'aram. Se pòt pas imaginar que lo vilatge d'Opedeta existèsse coma aquò, fòra sis amolonaments d'ostaus e que visquèsse tot solet, en ròdol vèuse d'òmes, dintre si boissonadas desèrtas. Son existéncia, sènsa lis òmes rufes e trabalhaires passariá gaire l'an e fariá la cambareleta dins lo gorg ».