La Pluèja rossèla - Julio Llamazares

La Pluèja rossèla - Julio Llamazares

Livre en occitan (languedocien) traduit de l’espagnol (castillan) "La lluvia amarilla" (La pluie jaune) par Fernand Vialaret.

Andrés, lo darrièr abitant d’Ainelle, vilatge abandonat dels Pirenèus aragoneses, se soven cossí pauc a pauc sos veins e amics se moriguèron o s’enaèron a la vila. Refugiat dins las roïnas d’aquel vilatge-trèva, presonièr d’una solitud extrèma, evòca lo temps ont partejava aquela vida amb sa femna, Sabina, qu’acabèt per se suicidar, rosegada pel desespèr. Demorat sol amb sa canha se farga un mond entre sòmi e foliá al mièg d’ostals abausonats e rosegats per la vegetacion e de carrièiras vuèjas...

Collection Flor Envèrsa n° 7, IEO edicions.

L'auteur:

Julio Llamazares: Nasquèt en 1955 dins lo vilatge de Vegamián (Leon), uèi desparegut, negat dins las aigas d'un barratge. Aprèp d'estudis de drech, abandonèt lèu lo mestièr d'avocat per se consacrar al jornalisme escrich, radiofonic e de television a Madrid. Publiquèt de libres de poèmas demest los quals podèm senhalar Memoria de la Nieve (1982) qu'obtenguèt lo prèmi Jorge Giullén, e d'ensages, coma l'insolit e narratiu : El Entierro de Genarín (1981). Es tanben autor de romans o ficcions narativas : Lunas de Lobos (1985), La Lluvia Amarilla (1988), Escenarios de Cine Mudo (1993), El Cielo de Madrid (2005) e d'un fum d'autras publicacions : En Mitad de Ninguna Parte (1995), Tres historias verdaderas (1998) etc... Es un dels autors mai originals e remarcables de la literatura espanhòla contemporanèa.

Le traducteur:

Fernand Vialaret, professeur d'espagnol et d'occitan au lycée de Carmaux, dans le Tarn, en a terminé la traduction quelques jours avant son décès survenu le 28 février 2005. Trois ans après, sous l'égide de l'IEO et de sa maison d'édition, IDECO, cet ouvrage est enfin paru. La présentation officielle a eu lieu le vendredi 20 juin 2008, au Grifol d'Albi, en présence de ses proches, de ses amis et des occitanistes de l'albigeois.

Nasquèt en 1928 al Bosquet, masatge pichon de Levezon (Avairon), dins una familha de nòu drolles ont l'occitan èra la lenga de cada jorn. Estudièt al país e, vengut professor sa passion per sa lenga mairala lo menèt a l'ensenhar al licèu de Caramauç (Tarn) tanplan coma lo castelhan, lenga sòrra de la latinitat. Amorós de las doas lengas, son sòmi de longa, èra de revirar un roman castelhan a l'occitan.
Son rescontre amb La Lluvia Amarilla de J. Llamazares foguèt determinant e per astre, n'acabèt la revirada qualques jorns abans sa mòrt accidentala un 28 de febrièr de 2005.

Extrait (p.114):

"Lo temps rajòla sens fin coma rajòla lo riu : malenconic e equivòc, dins d'abòrd, se ronçant d'esperel a mesura que passan los ans. Coma lo riu, s'enrambolha demest las algas e la mofa de quand èrem encara plan joves. Coma el, se ronça dins los vabres e sauts que marcan la debuta de l'acceleracion.

"Entrò los vint o trenta ans, òm crei que lo temps es un riu infinit, una substància estranha que s'alimenta d'esperela e jamai se demesís. E s'escai que l'òme, a un moment, descubrís la traïson dels ans. S'escai sempre un moment - e lo meu coincidiguèt amb la mòrt de la miá paura maire -  que, tot d'un còp, la jovença s'acaba e lo temps se desgèla coma un molon de nèu que lo tròn i es tombat dessús. A comptar d'aquel moment, los jorns e los ans començan d'acorchar e lo temps se fa vapor efemèra - coma la de la nèu quand se degèla - qu'estropa lo còr, pichon a pichon, e l'endormís. E, aital, quand volèm nos'n mainar es ja tard per ensajar de se rebellar."