Loís Delbòsc - Robèrt Dupont

Loís Delbòsc - Robèrt Dupont

Robert Dupont vit sa retraite aux Bordes sur Arize en Ariège. Inséminateur de profession, il sillonne les campagnes et rencontre nombreuses personnes avec qui il échange souvenirs, anecdotes… en occitan. De ces histoires il en a tiré un livre : Barrejadís de la vida de ger où il raconte la vie d’autrefois dans nos campagnes, ses souvenirs, la guerre…

Il se remet rapidement à écrire un second livre, tout en occitan : Loís Delbòsc qui raconte la destinée d’un enfant sans famille pendant la seconde guerre mondiale. Une histoire touchante qui finit bien…

Dessins originaux de Renat Meric. Transcription de Maria-Àngel Lagarda et préface de Patrici Pojada.

Editions IEO Arièja (IEO 09).

Extrait:

“Las ombras alongadas abrigava le prat. Le tropèl s’èra esplandit. Angela, sietada al pè d’un frèishe, se botèc a brodar en pensant a Andrèu, la canha Parisa colcada al costat, le nas entrams las patas.
Angela estimava aqueras estonas de tranquillitat.
Ausissiá le cant dels grilhs, dels ausèths dins las brancas, le tremoladís de las fuelhas voludadas pel vent. Sentiá la flaina del bòsc, de la tèrra calcinada pel solelh d’estiu. Soscava a tot çò que la guèrra aviá deishat, a sas fiançalhas previstas per Nadal.
Un petit brut fasèc levar Parisa sus sas patas de debans. Las aurelhas quilhadas, viradas caps al bòsc, escotava. Un aute crit, la canha partic. Angela tanbens aviá ausit aqueth petit canhadís. Pensèc a un gai, que sap escarnir un flòc de cants d’ausèths. Parisa tornèc en remudant la cua. Se plantèc debans la pastora, coma s’aviá quicòm a li fèr sapier. Tres còps fasèc aqueth camin, le darrèr en jaupant.
Coma totis del campèstre, Angela sabiá plan que, se las bèstias saben pas parlar, se saben plan fèr comprénguer. Pausèc le sac de brodariá, prenguec le baston e segudèc Parisa. La paura filha ne tombèc de donolhs: debans era, al pè d’un agrèu, dins una vielha desca que li servissiá de brèç, un mainatjon cridava en voludant les braces. Demorèc atal una estona sense sapier çò que deviá fèr.
Justina, sa mair, la vesec arribar en córrent, en cridant coma brams de foliá.
Arribava pas a díser çò que venguiá de véser.”