Est o las orasons - Sèrgi LABATUT - ATS 219

Est o las orasons - Sèrgi LABATUT

Seguissem Jo, mièg cantaire maldich e mièg profèta, sus de dralhas multiplas e policròmas. Es una errança, una cèrca sens tòca dins un monde sens vam : « Trapava l’èrnha e lo degost de las paraulas qu’an pas d’amira ». La proposicion literària de Sèrgi Labatut es ambiciosa e avem besonh d’escrivans d’aquela mena.
Sèrgi Viaule

Après l’Òdi del cèrcle, son premier roman, puis ses chroniques saluées par la critique, Sèrgi Labatut revient avec un roman qui ambitionne de révolutionner, à sa manière, la littérature occitane.

Collection A tots n°219, IEO edicions.

L'auteur:

Albigeois, Serge Labatut est revenu dans ses terres après une carrière professionelle riche et réussie. Artiste aux facettes multiples, Serge Labatut est passionné de littératures occitane, américaine et française.

Article de presse:

Lo Jò Carmen es un cantaire. Camina de vila en vila per jogar, acompanhat per la Rita. La Rita, l’encontrèt abans un concèrt, qu’el pensava d’èsser son darrièr. La jove èra seguda al bar, amb sa valisòta verda, e lo Jò li balhèt un bilhet per l’espectacle. Jò, decebut per sas istòrias d’amor passadas, s’èra promés de pas tornar començar d’aimar vertadièrament. Mas lo rescontre amb aquesta femna jove va, d’un biais, cambiar lo camin de sa vida.
Cansat de sa vida de cantaire, voliá arrestar la musica. La Rita, ela, es jove, un pauc perduda, e subretot, aviá besonh d’aventuras, de viatges. Una vida als costats d’un cantaire li pareissiá plena d’istòrias a contar e de sentiments bauges. Almens per un momenton. Jò, embelinat, conflat per aquesta atencion, tòrna prene vam e contunha alara sa virada musicala, acompanhat per la femna, cadun amb sos espèrs novèls.
Çaquelà, la jòia primièra dels amoroses va pauc a pauc s’esfumar. La carrièra artistica de Jò li agrada pas gaire. Coneis de succès pichons, mas sas cançons agradan pas qu’a las vièlhas, se’n tracha. Puèi, pòt pas pus endurar de jogar suls parkings dels supermercats, o dins de bars miserables. Lo cantaire contunha de jogar per ganhar pro d’argent per poder crompar un ostal, e s’i installar amb la Rita.
Rita es desillusionada. Trapa pas çò que cercava, e ara se languís amb lo Jò, a besonh de quicòm mai. Vei sos espèrs desaparéisser a mesura que lo vestit de scèna blau del Jò se passís. Es a Clarmont d’Auvèrnha que l’istòria s’acaba. Rita pren un tren e tornarà pas jamai. Lo Jò, desaviat, desesperat, l’espèra e la va cercar, un temps.
E pauc a pauc comença sas orasons. Acabadas las cançons nècias per las meninas. Ara, beu fòrça, se denuda per carrièras sens cap de vergonha, e subretot parla, sonque per el-meteis, a la debuta. Parla, o puslèu desparla, de tot, fa de discorses dessenats, sus la societat, sus sos sentiments, sus las femnas... e l’escotan, lo monde. Jorn aprèp jorn, un public vertadièr s’amassa a l’entorn de l’ancian cantaire maldich, que se transforma en profèta. Jò ne vòl pas, d’aqueles discípols, amai compren pas perqué lo seguisson e son atentius a sas elucubracions fòlas. Mas contunha tot parièr de montar sus l’empont per desparlar. E aquò lo mena sus de dralhas estranhas. D’autres « parlaires » lo rejonhon, cadun amb sas istòrias e sos malastres. Ensemble, barrutlan sens tòca, sens tròp saber ont tot aquò los menarà.

Amorós de literatura, Sèrgi Labatut, escrivan occitan e artista reconegut, escriu de racontes inspirats de la vida vidanta, de sas lecturas, e de sos rescontres. A travèrs la valsa dels personatges, las lengas que se mesclan, los viatges de Sèrgi Labatut son tanben plan presents dins aqueste roman susprenent.
Article d'Emilie Bosc, dins Lo Diari n°50.