Sonets barròcs entà Iseut - Pèire Bec

Sonets barròcs entà Iseut - Pèire Bec

Recuèlh de poesia de Pèire Bec.

Sonèts barròcs enta Iseut (1979) mòstra lo Pèire Bèc poèta desvolopant sa creacion sus un rèireplan de referéncias a la literatura medievala, objècte de las recèrcas del Pèire Bèc universitari. Investir tornarmai lo mite d’Iseut per crear una òbra a l’encòp modèrna dins sas causidas esteticas e destacada de la temporalitat, vaquí una de las especificitats màgers dels Sonets barròcs enta Iseut. Se lo recuèlh es destacat de la temporalitat, es pas jamai per tornar crear d’un biais artificial una mena de «simili-Edat Mejana». L’analisi dels poèmas causits dins aqueste article suggerís que lo ligam entre la referéncia medievala e la lenga d’escritura per Pèire Bèc se fa a l’entorn d’una mòrt e resureccion de la lenga : tant coma Iseut sembla morir e renàisser, la lenga perduda torna, novèla, semblabla e autra a l’encòp.

Colleccion Messatges 56, IEO edicions.

L'autor:

Pèire Bèc (en francés Pierre Bec), (Paris 1921, Peitieus 30 juin 2014) èra lingüista occitan e un dels mai eminents especialistas de la literatura e de la lenga d’òc. En 1968, publiquèt sa tèsi Les Interférences linguistiques entre gascon et languedocien dans les parlers du Comminges et du Couserans. En 1973 paréis un obratge important per la filologia e dialectologia occitana: Manuel pratique d’occitan moderne.
Es lo primièr lingüista qu’a fach un trabalh scientific per estandardizar l’occitan sus de basas racionalas, al començament dels ans 1970 (vejatz occitan larg).
Foguèt professor a l’Universitat de Peitieus. Es tanben escrivan e poeta.
President de l’IEO : 1962 - 1980.

Article critic:

Publicats en 1979, los Sonets barròcs enta Iseut constituisson una òbra poetica que, se farga dins los ressons pròpris a l’univèrs literari de Pèire Bèc. Enrasigats tre lor títol dins doas epòcas de la literatura occitana (la primièra mitat «Sonets barròcs» evòca la renaissença del segle XVIen e la segonda «enta Iseut» l’Edat Mejana), la dedicaça a la memòria de Ramon Busquet i apond la referéncia a la renaissença del segle XXen.

La referéncia fa sens al nivèl formal: per aquesta dedicaça, es la forma del sonet que se tròba presa dins un miralhejar intertextual entre doas epòcas de la literatura occitana, doas renaissenças.

La plaça de l’Edat Mejana i es pasmens notabla: se l’epigraf religa l’òbra a l’univèrs literari liric trobadoresc, es pasmens una figura romanesca que i es centrala al punt de n’èstre un personatge eponim del recuèlh. D’autras figuras medievalas rajan dins los poèmas: Perceval e benlèu lo Wanderer anglosaxon…

Enfin dins aqueste recuèlh, en mai de jògar un ròtle per la forma poetica causida, l’intertextualitat trabalha a fargar un dialòg entre literatura d’ièr e paraula poetica presenta : l’evocacion geografica de luòcs –que sián dins las doas primièras seccions del recuèlh o dins la darrièra partida intitolada «Païsatges»– desenvolopa aqueste «anar e tornar» dins una temporalitat liura a l’encòp mitica e personala.

[...]

Extrach de "Qualques reflexions sul principi poetic e la temporalitat liura dins Sonets barròcs enta Iseut" per Laurent Alibert, dins la revista Lengas 82 (2017) "A l’aute cap de l’auba".