Jornal d'un jaquet - Sèrgi Viaule

Jornal d'un jaquet del Puèi de Velai fins a Compostèla sul Camin de Sant-Jacmes - Sèrgi Viaule

Récit en occitan qui relate, au jour le jour, le voyage à pied de près de 1.500 km, du Puy-en-Velay à Compostelle, par un des écrivains occitans majeurs du XXIe siècle.

Ce pèlerinage a été réalisé par l'écrivain en 2019 et en une seule traite entre le Puy-en-Velay (France) et Saint-Jacques-de-Compostelle (Espagne). Il a parcouru à pied 1 500 kilomètres en deux mois et demi. Cette marche est l'occasion d'une introspection intime et initiatique.

Éditions des Régionalismes.

L'auteur:

Sèrgi Viaule es sortit d’Albigés e i demòra. A escrich poësias, novèlas e romans. Sa singularitat dins lo cortal de la literatura nòstra es qu’a publicat fòrces racontes de viatges : Escorregudas en Albigés, Passejada en Escandinavia, Sus las pesadas de Robèrt-Loís Stevenson, Barrutlada en Irlanda e en Gallas, etc. E mai nos porgís a nosautres los legidors del sègle XXIen un occitan natural, de bon comprene, enrasigat dins sa pratica quotidiana de la lenga.

Extrait:

Per mòde d’introduccion
Anes pas creire non que siás tu lo qu’escrives e mai s’ausisses lo silenci d’onte parlan los mots.
Joan Larzac (in « Se rauqueja ma votz »)

Escriure, contar e descriure una escorreguda cap a Sant-Jacme de Compostèla sembla pas res de plan original. Es segurament estat fach de centenats de còps. D’aqueles jornals de pelegrins o simples excursionistas se’n pòt trobar a bodre dins fòrças lengas, mas lo qu’avètz dins las mans es, a ma coneissença, lo primièr en lenga nòstra.

Cèrtas, en 1987, Joan dau Melhau, cantaire e escrivan de tria, partiguèt d’en çò seu en Lemosin, cap a Compostèla. Son aventura foguèt escricha dins la lenga de Bernat de Ventadorn, mas pecaire l’autor la tradusiguèt en francés per la publicar a las edicions Federòp. Èra en 1990. D’aquel libre « Journal d’un pèlerin – vielleux et mendiant sur le chemin de Compostelle », e mai siá redibitòriament endecat de sa publicacion sonque en francés, a mon vejaire se’n parla pas pro. Quand l’autor entemena son periple a un quarantenat d’annadas, tant val dire qu’es dins lo plen de sas fòrças fisicas. Dins son raconte nos parla longament de son trabalh d’introspeccion pendent sa « longa marcha ». Sos quasernets de rota son los d’un musicaire mendicant. S’èra mes volontàriament dins aquel estat per complir son viatge.

Dins son obratge, Joan dau Melhau balha sovent sas sentidas e sos estaments d’anma dins un registre de pensada singular. I es qualques còps repotegaire, per dire pas eissabre. Reconeis el-meteis aver una pichona dòsi de misantropia. Desvolopa rarament la descripcion dels païsatges que travèrsa, dels vilatges que rescontra o dels edificis que visita. Malgrat aquò, l’autor faguèt qualques polits rescontres. Mai d’un trentenat d’annadas aprèp, aquela aventura val encara d’èsser legida. Valdriá quitament d’èsser enfin publicada dins sa lenga d’escritura.

Es, d’alhors, lo sol testimoniatge que legiguèri abans de partir. Quand mon torn venguèt, que foguèri lèst per me lançar, voliái aver l’èime franc d’idèias subjectivas. Teniái de partir verge de tota lectura sul sicut. Mon desir èra de me n’anar amb una curiositat inalterada. Ma set de descobèrtas necessitava qu’aquelas foguèsson pas estadas prealablament desfloradas. Las solas causas que crompèri per emportar foguèron dos guidas de pòcha sens gaire detalhs, un per la Via Podiensis e un autre pel Camin francés.

Plan solide, un pelegrinatge a Sant-Jacme de Compostèla marca psiquicament e d’un biais definitiu tota persona que lo complís. Marca esperitualament e fisicament pel demai d’una vida, per tan longa que siá. Una tala aventura es quicòm que se doblida pas. S’es malaisit de mesurar la transformacion morala e psiquica d’una persona a flor e a mesura qu’avança sul camin, per contre los efièches fisics de l’escorreguda, eles, se veson còpsec.

Lo camin es una aventura novèla cap a l’inconegut. Cadun la se desira mai radiosa que las viscudas anteriorament. Una escorreguda bèla permet de se destacar del consumerisme alienant, de tornar a l’umilitat de la dimension umana. Sul camin s’i cròsa tota mena de perfils. L’arcolan de l’umanitat s’i rescontra forra-borra. S’i tuma de mondes diferents. Tanplan d’unes gents i venon garir una depression nerviosa. N’i a qu’endralhan cap a Sant-Jacme per se requinquilhar d’un adeliment al trabalh, lo famós burn out, per parlar a la mòda anglesa. Dins aquel cas, se pòt tanben considerar lo camin coma un espaci terapeutic. Deuriá èsser mai sovent prescrich pels medecins, subretot los psiquiatres.