Antologia de la nòva escritura occitana - Giovanni Agresti

Antologia de la nòva escritura occitana - Giovanni Agresti

Anthologie de la nouvelle écriture occitane [1980-2000]

L’antologia de la nòva literatura occitana que nos prepausa Giovanni Agresti presenta mai d’un títol d’interés.

Primièr, ven comolar un voide, que nos porgís un panorama de la literatura occitana que s’es escricha entre 1980 e 2000, jos la pluma de la generacion que seguiguèt la dels fondators de l’institut d’estudis occitans coma Max Roqueta o Robèrt Lafont. Prepausa tanben de tèxtes d’autors plan joves encar’a, coma Aubin Bonnet o Silvan Chabaud, mas tanben de poèmas de Felip Gardy o Jan-Luc Sauvaigo, que son eles de la generacion precedenta e an pas jamai quitat d’escriure. Dona a legir los genres tant narratius coma poetics e totas las varietats linguisticas, del gason (Eric Gonzalès) o del lemosin (Joan Ganhaire) fins al niçard (Jan-Luc Sauvaigo, Alan Pelhon), en tot passant pel lengadocian (Alem Surre-Garcia, per exemple) e lo provençal (Gardy, Casanova, Miniussi), sia 22 autors en tot.

Son partit pres de presentar pas d’escrivans nascuts après la guèrra, sens per aquò negar l’importància de la generacion d’abans, es per mostrar lo dinamisme e la modernitat d’una escritura qu’a pas quitat de se renovelar dempuèi quasi mila ans, sens cap de rompedura, e dubèrta a las influéncias pus recentas e a l’exemple dels ancians prestigioses.

Lo ponch de vista decentrat de son autor italian, liure dels prejutjats exagonals e de tot enrasigament territorial, ajuda a una mesa en perspectiva inedita de la literatura occitana.

Per finir, son caractèr bilingue, la revirada en francés estent presentada amb de comentaris en francés tanben fa qu’aquela antologia es de bon legir per totes los legeires.

Coedicion amb "Le Temps des Cerises", edicions Jorn.

L'autor:

Giovanni Agresti es un jove cercaire, cargat de corses a l’universitat de Pescara, dins leis Abruzzas. Parlant coma cal lo francés , s’es interessat d’ora a la literatura francesa, e mai a sos aspèctes pus desconeguts, coma las literaturas de las lengas « regionalas » ; aquò l’a menat a aprene l’occitan, que parla e escriu amb facilitat. Es l’autor d’una estudi de remarca , Il Segno del desiderio. Introduzzione alla letteratura occitana contemporanea [Lo Signe del desir, introduccion a la literatura occitana contemporanèa], publicat en 1999. Es estat lo responsable d’un numero especial de la revista italiana Bérénice, sus la literatura occitana dels darrièrs ans passats.

Aquel legeire atentiu de las letras occitanas sap tot de lor actualitat. Es l’autor de mai d’un articles sul subjècte, a fachas de conferéncias e bailejat de taulas redondas dins aquel domeni. Prenguèt part, per exemple, al collòqui de Càstrias, a ras de Montpelhièr, dels 13 e 14 d’octòbre de 2000, ont aguèt l’escasença d’interrogar Max Roqueta sus son itinerari d’escrivan. Es un collaborator de la revista ÒC.

Autors presentats:

Jean-Marie Pieyre, Jean-Yves Royer, Florian Vernet, Jean Ganhaire, Jean-Yves Casanova, Michel Miniussi, Adeline Yzac, Alain Pelhon, Jean-Luc Sauvaigo, Francis Gazanhes, Roland Pécout, Jean-Claude Forêt, Claudio Salvagno, Jan Dau Melhau.