L'Òrle dei matins - L'Ambre - Joan-Ives Casanòva

L'Òrle dei matins - L'Ambre - Joan-Ives Casanòva

I a ges d'azard en literatura. Tot se ten, tot s'encadena, tot se desfila. I a pas de temps pèr excriure de libres, i a pas de temps pèr lei legir e lei tornar legir, de lònga nos acompanhan dins nòstrei realitats e nòstrei sòmis...

Editorial Perpinyà. Trabucaïre.

Extrach:

Un jorn benlèu, lòng, tan duradís coma una renada d’agònia, fòra d’enòdi e de lutz umana, vos levaretz per me prene dins la nuech, me pausar la man sus la boca, e coma de raubaires partirem atalentats de sospirs per fugir un malastre encara endurmit. Ai primiereis oras dau jorn, serem totei dos solitaris e glaçats. Un jorn benlèu vos trobarai mòrta dins la cambra, leis uelhs duberts, espaventada de la luciditat d’un instant retrobada. De qué servirián lei mots deis òmes ? De dire que lo malastre nos es vengut, causida de Dieu ? Ajaçada sus lo freg de la tèrra, sentiretz quasi ren, una aura vos frustar de seis alas d’àngel. Ieu, ai ribas de l’amor, partirai per esperar la fin dau jorn. Luenh, la campana dei mòrts. Cresi pas a l’eternitat deis òmes dins lo mond de Dieu. Ailà, la vida es autra. Es luenh dins la nuech e siáu tardier per lo remembre. Me’n vau vos retrobar dins l’imatge dau sòmi. Passant au ras de la pòrta, ausirai lo respir cortet dau sòm vòstre. Pausarai ma man, coma per intrar, mai sabi que partirai, encara un còp despoderós de vòstre amor. Vos ai tant aimada. L’ombra de la nuech s’ajaçarà a mon canton. Dau temps de mon respir, vòstrei labras a mon sòmi, esperarai encara lo jorn nòu dins un infern de paraulas. En fin dau camin de tèrra, lei caras que s’alunhan demòran desparaulablas. Son lei lònas dau remembre. En riba dau crit e dei plors, vos sauprai reconéisser, vestidas de faudas blancas, e, òme desalenat, me restarà que la lenga que crida.