Lo barròco funeral de paure Mèstre Simon-Pèire Sartre e autri nòvas - Miquèl de Carabatta

Lo barròco funeral de paure Mèstre Simon-Pèire Sartre e autri nòvas

Recuelh de novelas de Miquèl de Carabatta

L'autor a causit de vos presentar sèt nòvas qu'anatz descurbir : cinc son en occitan de Niça, e doi en lo parlar de Ribassiera (vivaro-aupin), gaire luenh d'aqueu qu'emplegava Francis Gag en li sieu Minuta. L'IEO-06 a causit de presentar lo libre embé la sieu traduccion francea. Li rasons : lo travalh immense de traduccion fach da l'autor, mas tanben la respòsta a una demanda dau public, la dubertura de l'òbra de Miquèl ai non occitanofònes...

"Lo barròco funeral de paure Mèstre Simon-Pèire Sartre" es lo premier libre de Miquèl de Carabatta, espelit en setembre dau 2014. Au dintre set novèlas, la premiera que donèt lo titre au libre, obtenguèt un premier premi au concors literari dei "Amics de Mesclum". Una autra dei sieu nòvèlas, "Lo fantasma de l’aparecida", servèt de supòrt a la dictada occitana 2015 de Niça. De l’avís de totplen, Miquèl de Carabatta es un autor que, d’aüra en avant, va comptar en lo païsatge literari contenporan occitan.

Presentacion de JP Baquié: « Lo premier tèxto que legiguèri de Miquèl de Carabatta siguèt Lo barròco funeral de paure Mèstre Simon-Pèire Sartre, que l’autor presentèt au concors literari dei « Amics de Mesclum » ; lo segond tèxto que descurbèri d’eu, siguèt Augustinha, au concors literati dei « Pays de Paillon »[…] capissèri qu’eravam faça a un autor dei grans, d’aquelu que pòrtan la lenga occitana mai luenh, que la fan evoluar en dignitat e qu’aviavam en tant qu’associacion lo defer de publicar li nòvas de Miquèl. La lenga emplegada es bèla, druda, gaireben poetica. L’autor a causit de vos presentar sèt nòvas qu’anatz descurbir : cinc son en occitan de Niça e doi en lo parlar de Ribassiera (vivaro-aupin), gaire luenh d’aqueu qu’emplegava Francis Gag en li sieu Minuta. L’IEO-06 a causit de presentar lo libre embé la sieu traduccion francesa. Li rasons : lo trabalh immense de traduccion fach da l’autor, mas tanben la respòsta a una demanda dau public… »

Edicion bilingüa niçard / francés

Edicions IEO-06 (Institut d'Estudis Occitans 06).

Entamenada de Magalí Bizot-Dargent:

N’es deis escrichs coma dei personas, ne’n rescontrètz, ne’n frequentètz, ne’n decriptètz fòrça, e puèi sensa que ren vos vengue alertar, Lo Rescòntre ! Èri a legir de tèxtes per una jurada. Fòrça tèxtes, e subran demieg dei ben escrichs... mai ben cròs, dei mau-gaubiats... mai interressants elei, deis esmovents-de-coratge, dei tot-enregits de formalisme, dei francament pas sauvables, Lo rescontrèri ! Un rescòntre primier ruscós, que lo parlat niçard-gavòt m’es pas tant familier, pasmens la lenga n’èra bèla, evidenta, lo racònte fòrt, l’esmouguda prenenta, l’estile poissant, dins Augustinha caupissiá un monde, un univèrs originau.... L’exaltacion de la descubèrta me prenguèt tota, èri en presència d’una pepita, d’un escrivan vertadier... Lo mai penós fuguèt de convéncer la jurada, que d’unei avián fugit davant l’obstacle de l’exotisme dialectau.
Puei l’escrivan, lo Miquèl de Carabatta, l’òme, lo Miquèu Pallanca ara que lo secrèt de la jurada èra doblament levat, lo veguèri que presentava sa traduccion d’una òbra finèsa, èra tant just son parlat, tant prenent coma son escritura. E uei me demanda aquel òme una entamenada per son primier libre de novèlas. Suspresa.... Fiertat.... Panica ! Sabi pas faire aquò ieu ! Leis entamenadas, prefàcias e postfàcias de totei menas lei legissi pas en generau, lo confèssi, vau dirècte au tèxte. Me tròbi primier d’excusas espontaneas, d’alibis, d’escapatòris divèrs e variats, pasmens me tafura l’enveja de dire mon plaser, me bostiga la curiositat de saupre, de legir çò qu’aurà puèi escrich.... Basta, acabats lei trantalhatges, li fau anar ! E li anèri, cabussèri dins lei tèxtes que me mandèt. Barba Joan, barba Michòu, lo fantasma, lei funeralhas e leis autrei, leis engoliguèri totei... Venguèt puei Maria. Maria, perla negra tant crudèla perqué tant veràia ! Racònte, poesia, umor, filosofia, absurditat dei vidas perdudas.... me laissèri menar, me laissèri prendre, tota !

Après, ges de pensaments, ges d’inquietuda, coma ieu lo legeire aurà que de se laissar portar, embelinat, pivelat per la lenga, per l’esmouguda, per l’univèrs de l’autor, de l’escrivan bèu que va aguer l’astre, lo bonur de rescontrar per lo bèu primier còp. Ai ! Lo Rescòntre ! La fernison doça ! Lo plaser que monta au fieu dei paginas ! Seriáu quasi gelosa d’aqueleis astrucs que lo van sentir, que lo van saborar aqueu rescòntre iniciau !