L'escritura, publica o pas - Ives Roqueta

L'escritura, publica o pas - Ives Roqueta (poems 1972-1987)

(Writing, public or not).

French translation opposite.


A 20 ans, Ives Roqueta se vesiá Escriveire public : èra lo títol que donava a son primièr libre de poësias.
Amb aquesta Escritura, publica o pas, que signa uèi, Roqueta tòrna afirmar las causidas moralas e esteticas que li dictèron La Mèssa dels Pòrcs o lo Mal de la Tèrra.
L’escritura pòt pas èsser ni presa, ni exercici de poder. Es un trabalh coma un autre. Lo bonur seriá que foguèsse "trabalh d’utilitat collectiva", servicis qu’òm se rend entre egals. Ni dins sas confidéncias mai intimas, ni dins sa caça de Dieu, de la vertat, de l’amor o de l’eternitat aicí e ara, un poëta es pas jamai sol. Dins la lenga que se n’es fach lo servicial, d’autres qu non pas el se parlan, li parlan, nos parlan, sens jamai se pagar de mots.

Collection Messatges, IEO edicions.


The author:

Yves Rouquette (Ives Roqueta) is an Occitan poet and writer born in Sète on 29 February 1936 and died on 4 January 2015 (France - Occitania). He is the husband of Marie Rouanet and the brother of Joan Larzac.
He was one of the leaders of the Occitan political and cultural movement. He founded the Ventadorn label, which allowed the new Occitan song to find a new audience.
At the political level, he had responsibilities in the autonomous movement Volčm Viure al País in the late 1970s, then he acceded to the French Socialist Party in 1981 before leaving it.

Excerpt p. 6-7 :

Un còp èra, aviam
Nòstra taula quilhada
A la paret dels cementèris
Uèi escrivèm dins d’ostalses barrats,
Aseptisats e insonòrs,
sens degús per nos dire :
« Escriu aiçò, e aiçò, e aiçò… »

Empacha pas los defuntats
de nos faire de vesitas discrètas,
nimai los vius de cridar al secors
entre nòstras patas de moscas.

Autrefois nous dressions nos tréteaux
contre les murs des cimetières
Maintenant nous n’écrivons plus
qu’à l’intérieur de nos maisons fermées,
aseptisées et insonores
et personne ne vient nous dire :
« Écris-moi ça, et ça, et ça. »

Ça n’empêche pas les défunts
de nous faire des visites discrètes
ni les vivants d’appeler au secours
du fond de nos pattes de mouche.