Gao - Eric Fraj (CD)

Gao - Eric Fraj (CD)

Eric Fraj prenguèt lo temps de trabalhar la matèria, l’espaci e lo sens, fins a una creacion novèla del Gao original, uèi servida en un disc e 18 cançons amb l’ajuda de Tròba Vox.

    Lo recital GAO lo creèri en 2008, gràcias a la complicitat de dos amics : l’audaciós Michel Pintenet, director de L’Estiva (Scèna Nacionala de Foish e d’Arièja), e lo talentuós Joan-Raimond Gelis. I evocavi la vila de Gao, al Malí, ont visquèri qualques annadas de mon enfança e ont manquèri de morir. Gaireben 50 ans après, aquesta vila m’apareissiá en sòmni e me demandava çò qu’aviái fait de la vida que m’aviá daissada. Aicí ma responsa : 18 cançons eclecticas, que parlan d’una Africa imaginària, onirica. E nos interrògan : qué n’es de nòstra vida ? Qué n’es de nòstre mond ?

    Çò primièr, Gao es lo títol d'un espectacle qu'espeliguèt en 2008. Èra dins lo cadre de l'Estiva, la Scèna Nacionala de Fois e d'Arièja. Cada cançon del disc evòca un monde african. Gao foguèt enregistrat amb la complicitat de las edicions Tròba Vox, i cabon 18 cançons dont la pluralitat musicala e lingüistica va de cotria.  Eric Fraj i canta en occitan, mas tanben en castilhan, catalan e francés. Escriguèt la màger part dels tèxtes del disc. Ça que la, Eric Fraj canta tanben de tèxtes d'autres quatre poètas occitans: Domenja Decomps, Rotland Pecot, Joan Rigosta e Joan-Loís Varadat.

Edicions Tròba Vox.

Credits:

Eric Fraj: chant, guitare, paroles et musique

Morgan Astruc: guitares

Michel Josserand dit "Mingo" : piano, melodica, adobaments, son + mesclum + masterizacion

Serge Lopez : guitare

Sarah Fraj : réalisation vidéo

Programmation avec la participation de Jean-Luc Amestoy, Serge Lopez, Pascal Rollando, Clairveau Ramsamy, Hervé Chiquet, Sarah Fraj et Sophie Renard.

Illustrations et conception: Céline Deschamps.

Titols:

1. Dona negra - 02:54
2. Abans d’anar-me’n - 02:35
3. Amics petits - 04:02
4. Saludada ai Tamacheqs - 02:35
5. Pero quant de temps ? - 02:54
6. Continent - 05:22
7. Djoliba - 02:25
8. Evlin - 03:19
9. Al reialme del vent - 03:24
10. Gao - 04:51
11. Au paradis d’Allah - 04:01
12. Pescadores - 03:24
13. Umans - 02:55
14. Daissar la riba - 03:39
15. Vous nous avez donné - 02:23
16. Viatjaire - 03:52
17. Qui chante ici ? - 03:37
18. Tam-tam - 02:58


Estrach:

"Daissar la riba pel flume, s'abandonar al corrent..."

Article critica:

Gao. Tres letras, pas mai, que semblarián de res foguèsson pas pausadas sul blanc d’un libret per qualqu’un que complirà lèu 50 ans de carrièra : Eric Fraj. Aquel Gao es un cap, la concretizacion gravada d’una creacion de 2008, abans que lo temps esface çò que pòt.
Gao es una vila del Mali coneguda d’Eric Fraj, un sovenir d’enfança, es tanben l’articulacion centrala d’un disc que se desplega sus las ribas del flume Niger, per una Africa subjectiva, benlèu mai somiada que remembrada, rapelada per d’instruments, de melodias e de sonoritats, tant dins la boca del cantaire que jols dets de sos (nombroses) convidats musicians : Jean-Luc Amestoy, Serge Lopez, Morgan Astruc, Michel Josserand e sos adobaments rafinats… Gao es l’evocacion d’un endacòm mai ont l’existéncia dels pòbles es suavament malaisida, ont los combats per subreviure, viure, existir e se dignificar son de cada moment. Fraj crida de questions al vent, la tòca n’es filosofica. E la lenga n’es poetica. Demest totas aquelas que lo “cantautor” occitan – jamai s’èra tan ameritat aquel chafre – causís per vestir los mots sorgits de sa boca o d’autras plumas (Rotland Pecot, Joan Loís Baradat, Joan Rigosta, Domenica Decomps), qu’aquò siá l’occitan, lo catalan, lo castelhan o lo francés, aquela que demòra, que trèva, que contunha de tindar quand la darrièra nòta de balafon s’es avalida es la poesia, una lenga de sòmis mai de fantasmas, una lenga de musicas, una lenga prigondament plurala que capita de far d’un “aicí e ara” estequit un infinit universal.

Article de Danís Chapduelh dins Lo Diari 54 (24 març de 2020).