Lo mond perdut - Arthur CONAN DOYLE - Pèire Beziat

Lo mond perdut - Sir Arthur CONAN DOYLE

Tèxte integral revirat de l'angles per Pèire Beziat.

Degun crei pas lo Professor Challenger quand ditz qu’a vist en America del Sud quicòm de meravilhós. Las pròvas ? Las a totas perdudas en camin, levat qualques unas que pareisson farlabicadas.
En mai d’aquò i a pas degun sus tèrra de mai rebelut e de mai violent. Lo jornalista Edward D. Malone ne sap quicòm, mas se rebuta pas. Quand se parla d’amodar una expedicion scientifica per anar afortir o denegar los dires del professor, se pòrta volontari per i anar.
E los vaquí partits, dos professors, un nòble aventurièr e un jornalista a la descobèrta d’un mond perdut. Mas serà pas tot planièr que lor caldrà far la contra a la natura, a las bèstias salvatjas e mai a d’òmes-moninas.
Sir Arthur Conan Doyle, lo paire de Sherlock Holmes, nos convida a far una passejada dins un mond qu’òm auriá cregut avalit. Lo roman a influenciat mai d’una òbra literària o cinematografica coma King Kong e Jurassic Park e es per quicòm dins la fòga populara pels dinosaures.
Espèri, doncas, qu’auretz aitant de plaser de legir aqueste libre coma ieu ai agut de lo revirar.

IEO edicions.

Lo traductor:

Pierre Beziat, nascut en 1954 a L'Eissagador, comuna de Vabre dins Tarn, es ara retirat e demôra a Ferrièras (Tarn ont a passat la màger part de sa vida.

Extrach:
– Macarèl, marmussèt. Arriban !
D’aquí ont èrem, podiam devistar un alinhament brun, cerclat de verd, format per las cambas e las fuèlhas dels arbres. Dins aquesta passada, una còla d’òmes-moninas marchavan en cordelada amb lors cambas arcadas e lors esquinas boçudas, lors mans tocant, d’aquí entre aquí per tèrra, lors caps virats de drecha e d’esquèrra, tot en trotejant. Coma marchavan encrocats, pareissián pus pichons, mas devián far lor mètre seissanta amb lors braces longaruts e lors peitrinas enòrmas. Per màger part, portavan de bastons, e de luènh, revertavan una tropa d’òmes peluts e torçuts. Pendent un momenton, aguèri una pro bona vista d’eles. Puèi se perdèron dins lo bartigal.
– Serà pas per aqueste còp ! diguèt Lord John qu’aviá emponhat un fusilh. Çò qu’avèm de melhor far, es de demorar suaus fins a çò qu’arrèsten de cercar. Puèi, veirem se podèm tornar dins lor vila e los tustar a l’endrech ont lor farà mai sofrir. Daissem-lor una orada e puèi partirem.
Passèrem nòstre temps a dobrir una bóstia de consèrva e a dejunar. Dempuèi la velha matin, Lord Roxton aviá pas res manjat, levat qualques fruches e engoliguèt coma un mòrt de fam. Un còp borradas las nòstras pòchas amb de cartochas, nos botèrem en camin, un fusilh dins cada man, per nòstra mission de salvament. Abans de partir, cerquèrem d’amiras dins lo bartigal, per rapòrt al Fòrt Challenger, per poder tornar trobar nòstre pichon amagatòri se n’èra de besonh. Nos enfonilhèrem en silenci demest las brugas fins a çò que nos sarrèssem del vièlh campament. Aquí nos arrestèrem e Lord John m’expliquèt son plan.