Sang e saba - Joan-Claudi Forêt

Sang e saba - Joan-Claudi Forêt

Roman en occitan.

Sul descreis de sa vida, un òme se soven de son adolescéncia : la guèrra, l'avaliment de son país, mas tanben lo miracle que transformèt sa misèria sexuala en descobèrta esbleugida de l'amor e confondèt univèrs femenin e regne vegetal dins una sola adoracion.

Un còp de mai l'autor se demanda ont se pòt arrucar l'espèr quand s'es perduda tota rason de viure. La guèrra pòt èsser la de Chechenia, los païsatges los del Lengadòc e lo dròlle cadun de los que lor jovença es estada saquejada perla guèrra.

Edicions Trabucaire.

L'autor:

Joan-Claudi Forêt es nascut a Lion en 1950. Après un primièr roman en francés (La vallée perdue) e dos libres de pròsa en occitan (lo roman La Pèira d’azard, puèi las novèlas reculhidas dins Lo libre dels grands nombres publicat al Trabucaire en 1998), Sang e saba es son tresen libre en occitan. Es conegut e reconegut coma un dels prosators mai originals de la literatura occitan d'ara.

Quatrena de cobèrta:

« Èrem qualques jovents que sabián qu'anavan morir abans vint ans. De la vida que viuram pas, regretàvem sonque l'amor que ne seriam per tot jamai ignorants.

D'imatges encara nos perseguissián, de cuols e de cuèissas doças que jamai ne saupriam pas lo mofle. Aquò nos enfectava de morir piusèls, coma una injustícia de mai que nos èra facha. Envejàvem los ainats qu'avián conegut aquel bonur. Bicar un còp per morir puèi, e nòstra vida nos auriá paregut complida, bona a èsser trencada, quand la sentissiam incompleta, abortada, sens lo pelegrinatge dins un còs de femna. La nuèch quand lo desir se podiá pas pus patir, nos levavèm d'escondons per nos pinholar dins las bartas sus d'imatges de car femininas. Fasiam de per còr çò que cresiam qu'èran los gèstes de l'amor. Nòstra vana semença l'escampàvem sus de matas de mugas e nos tornavèm jaire, atristesits e amaisats per un moment. »

Extrach:

Dins çò que foguèt mon país…

Dins çò que foguèt mon país soi pas jamai tornat. Prenguèri lo camin contrari. Ges de país voliá de nautres los escapats de la guèrra. Venguèrem clandestins. Coneguèrem la cròia e las tarifas dels passaires. Bestial uman, estofèrem dins de remòrcas de camion, trachelèrem amagats jos de sailes de benas. Foguèrem mai d’un còp abandonats per nòstre guida en plen campèstre, culhits per la polícia, embarrats dins de centres, reconduches a la confinha. Aviam pagat nòstre passatge de tres annadas de trabalh dins de païses de misèria. Bestial caput, tornàvem trabalhar tres ans encara per forçar l’astre tornarmai. Nòstre fogal èra d’angars de retencion, de cèlas de garda a vista, de cavas de mercants de sòm, d’asilis de nuèch o la carrièra. Trabalhèri de manòbra. Descarguèri de naviris. Piquèri de la trenca sus las rotas. Manegèri de produches quimics, masqueta sus la boca, dins d’usinas ont degun del país se voliá pas avastar, crenta de la poison.
Portavi coma un tresaur lo dòl de mon primièr amor. Aquel dòl encara lo pòrti. Pòdi pas veire una pervenca en riba de camin sens me sentir al còr una fissada de dolor e de delici. Sas flors d’un blau d’otramar o d’otracèl son l’agach qu’ela me manda de delà lo temps, un sorire de son nonrés. Careci las fuèlhas en remontar la tija, e sa talha linja se ven lotjar al cròs de mon braç. Ne senti gaireben lo pes. Me torna sa fortor de feruna, l’odor d’una dròlla sauvatja, la d’una jove refugiada, surge e susor secada, que presavi mai que totes los perfums. Pervenca viu encara dins milanta plantas. Mòrta, s’es rencarnada, se pòdi dire, en prene las dimensions d’una espècia. Aquí mai m’embronqui sul sempitèrn escande vegetal, la vida sens consciéncia. Pervenca viu mas o sap pas.
Coma un tresaur portavi, pòrti encara, lo dòl de sèt o uèch èssers cars que fan de mon còr lo mausolèu d’una ufanosa dinastia.De mon còr e de la natura tota. Ma sòrre viu mas o sap pas tanpauc. S’es facha èrba de las estelas, Myosotis hispida, que sembla que me diga de la doblidar pas. E ieu m’asseti a son costat per li marmulhar a sas aurelhas de murga los vièlhs, plan vièlhs remembres d’una enfança partejada, quand nos peltiràvem per una joguina esbercada o un tròç de bescuèch. Mos parents se son reviudats en milgranièrs e Aslan en restincle. Degun pòt pas endevinhar las rasons de mon esmoguda davant una sebissa o ben al mièg d’una garriga, quand soi negat dins lor innombrabla preséncia. Entre eles, a una plaça de tria, lo pichòt soldaton enemic que per el mon remòrs renadiu entreten de contunh de coronas de ròsas jos son cap, e a sos pès de faisses de jansemin. Lo mond m’es un cementèri florit ont los defunts son las quitas flors qu’adornan lors tombas absentas.

(p. 149-150).