Quand los blats son madurs - Pierre Célestin Delrieu

Quand los blats son madurs - Pierre Célestin Delrieu

    Lo Ròc de la Cresta, bèl libre de Pèire Celestin Delrieu, a una seguida intitolada Quand los blats son madurs, demorada a l’estat de manuscrit dempuèi lo decès de l’autor en 1991. Òm i retròba Celestin de  Peirabarra e sa familha, Claveireta… mès aqueste còp lo monde pastoral tranquille d’autres còps es cambavirat per la Granda Guèrra que sòna los òmes al front del temps que las femnas ajustan los trabalhs de la tèrra a las cargas familialas.

    Aquel libre marca e emociona lo legeire amb l’evocacion de la grandor dels soldats que luchan dusca al sacrifici  mas tanben en far veire d’aspècts mens coneguts de la vida al vilatge poblat d’enfants, de femnas e de vièlhs, ont la dominanta malurosa dels jorns es enlusida pels  eslances  de solidaritat generosa. Patriotisme e amor del pichon país son ligats.

    L’escritura aisada de l’autor podriá donar l’impression d’un raconte literari. Tot es vertadièr pr’aquò dins aquela òbra, dels noms pròpris endusca als mendres detalhs.

    Quand los blats son madurs es tanben  un omenatge a la comuna de Santa-Maria, pichona comuna jocada al dessús de las gòrjas de Truèire.

Edicions Lo Convise.

L'autor:

Pierre Célestin Delrieu (1915 - 1991), Majoral du Félibrige, a été professeur de lettres à Grenoble (chez les Pupilles de l'Armée de l'Air).

Autres oeuvres de Pierre Célestin DELRIEU:
Las Repapiadas de la Duganèla (Prix Jaufré Rudel, 1977)
Lo Ròc de la Cresta   (1980)
Laus del Majoral Enric Mouly  (1983)
Feu du ciel, feu vengeur   (1984)
Un « Floquet » de Contes d’Henri Pourrat (1985)
Picaucèl  (1987)
La commune de Roffiac  (1989)
Un segond « Floquet »  de Contes d’Henri Pourrat  (1991).


Article de premsa:

Lo Ròc de la Cresta, bèu libre poustume de Pèire Celestin Delrieu (1915-1991), a uno seguido titrado Quand los blats son madurs, restado à l’estat de manuscrit dempièi lou decès de l’autour en 1991. Aquéu raconte es publica aro. Se ié retrouban  Celestin de Peirobarro e sa famiho, à Claveireto… mai aqueste cop lou mounde pastourau tranquile d’àutri còp, es chavira pèr la Grando Guerro que lis ome soun au front dóu tèmps que li femo ajuston lou travai de la terro e li cargo famihalo.
Aqueste libre marco e emouciouno lou legèire emé l’evoucacioun de la grandour di sourdat que luchon enjusco lou sacrifice mai tambèn n’en fan vèire d’aspèt mens couneigu de la vido au vilage poupla d’enfant, de femo e de vièi, ounte la douminanto malurouso di jour es enlusido pèr li vanc de soulidarita generouso. Patrioutisme e amour dóu pichot païs soun liga.
L’escrituro eisado de l’autour poudrié douna l’empressioun d’un raconte literàri. Tout es vertadié pèr acò dins aquelo obro, di noum propre enjusqu’i mèndri detai.
Quand los blats son madurs es tambèn un óumenage a la coumuno de Santa-Maria, pichouno coumuno quihado au dessus di gorgp de Truèire. Es pas indiferènt de se rapela que Pèire Celestin Delrieu es esta proufessour à l’Escolo di Pupile de l’Èr de Grenoble, pèr soulidarita militàri.
Article de Nadal Lafon, publiat dins Prouvènço d'aro 384.