A cada jorn, son mièg lum - Ives Roqueta

A cada jorn, son mièg lum (L'ordinari del monde II) - Yves Rouquette

Dans ce second tome de L’Ordinari del monde, nous rencontrons à nouveau des hommes et des femmes sur les chemins de la vie, entre violence et douceur, amours et haines. Mais également le poids du temps qui passe, la poésie des gestes de tous les jours, la noirceur d'un cul de bouteille, la vie des innocents...

Éditions Letras d'òc - Publié en mai 2015.

Le premier tome "L'Ordinari del monde" est aussi disponible ici.

Estrach: Vacas e buòus (p. 72-73)

Aimi vacas e buòus. E las vacas mai encara que los buòus que, sanats o entièrs, aicí son apelats çò mème : « La vaca es de buòu », disèm.

Sèt ans aviái. Èra la guèrra. Al país onte m’avián daissat los meunes, luònh dels bombardaments, tot lo trabalh se fasiá de braces, o ambe las bèstias domdas.

Lo vesin aviá volgut far vàler son benòt amb una sola vaca qu’atalada posquèt pas que grafinhar la tèrra. S’i crebava. La calguèt vendre. Aviái aimat li careçar lo morre, li n’escartar las moscas. Ne plorèri.

Los chavals lauravan las vinhas, servissián al traspòrt – vendémias, trufas, porcelons per la fièira, los païsans per la messa, lo vin que jamai nòstre vesin n’aviá pro ambe lo que sa vinha li donava.

Per tot çò autre i aviá los parelhs de buòus sanats. Ne montava un per nos laurar lo plan e lo cobrir, dempuèi Casèlas onte n’avián ben sèt o uòch. E catòrze « domestiques », un pastre, un traspastre, un porquièr, la chambrièira, a taula cada jorn.

Ma grand pagava aquel trabalh en jornadas de servici : lo mólzer, cada jorn, de las dos cents fedas, la fatiga dels pòrcs, la cosina los jorns de bateson, las sarcidas e los petaçatges del ramonet e de sa familha.

Ren, longtemps me semblèt pas tan bèl coma aquels parelhs que tiravan, d’un mème pas la dombala, lo ròsse, lo rotlèu, la dalhusa, la liusa, las carretas de lenha o de pastura, los tombarèls de fems, o quand pasturgavan, desatalats, bana contra bana dins un plec de comba mentre que, a quauqua ombra, los òmes copavan lo pan, lo cambajon de son dinnar al camp.

Languissiái que venguèsse lo temps per ieu de téner los margues, d’avançar d’una aurièira a l’autra darrèr la charrua, un pè sul fèrme e l’autre dins la rega picant los buòus de l’agulhada pel gras del còl, s’un còp s’alentissián.

Los dròlles de mon temps disián qu’un jorn serián aviators, missionaris, mèstres d’escòla o medecins. Ieu careçavi lo front de Rossèl o de Pomèl : « Veiretz, li disiái. Daissatz-me venir grand… » Li paravi un plenponh de pastura, alisavi sas gautas, sas aurelhas, escartavi de sos uòlhs la moscalha…

La vida a pas fach de ieu un boièr, nimai un païsan que, de tot biais se seriá motorisat, auriá pas daissat lo vedèl venir buòu. Solament un que volguèt èsser poèta. Una mena de vaca donc. Mangi l’èrba de l’ordinari de la vida. Passi las oras a la romiar. Dòni mon lach en escrituras.

Mas m’es arribat sovent, en Lemosin, sus Aubrac, pels prats dels bòrds de Leira, pels travèrses del país de ma maire, d’arrestar ma veitura, de me sarrar d’un tropèl de vacas nautbanudas, rojas de rauba, e de las anar asorar a genolhs sul talús.

Las vesi e las prègui coma las trasparentas del sol Dieu que valga : lo que sauva lo monde en se donant a manjar el, cada jorn, d’aicí la fin de tot. Son elas que m’evangelisan, mai que totes los libres e mai que degús pus.