Quina vidassa ! Quelle vie de chien ! Ives ROQUES

Quina vidassa ! Quelle vie de chien ! Ives ROQUES

Un conte plen d'umor e de fantasia : la vida e las aventuras imprevistas d'una familha de... nièras ! Pels bons lectors, a partir de 8 ans.

I a de còps de títols que se jògan de nautres. Es qu’aicí, maugrat totas las aparéncias es pas de l’istòria d’un can que n’es question, mas puslèu de la d’una pichona familha qu’a penjat son cremalh sus l’esquina d’un can.
Dempuèi lo maridatge, la familha nièra demòra sus una canicha blanca naneta sonada Calina. Mas quand Mamà nièra balhèt jorn a dotze pichonas nièras ; l’ostal foguèt lèu tròp pichon.
« De cans en canhòts, de canhòts en gosses e de gosses en chins, lo paire nièra cerquèt e trobèt »
La mudada « d’apartament » èra estada plan planificada, cadun deviá sautar au moment que los dos cans se fasián de catimèlas en se niflejant del cap al cuol. Mas malurosament, Joanòt, lo pichon darrièr de la familha se prenguèt dins un rambolh de borra e tombèt pel sòl…
Se trapèt solet, desseparat de sa familha e complètament desvariat en plen mitan d’aquel immense jardin public. Mas urosament per el, tres formigas l’ausiguèron plorar e li prepausèron lor ajuda.
De lor costat, lo demai de la familha es pas tanpauc au cap de lors aventuras, lor novèl ostal, se tròba que Brutus es un can de caçaire… E la polida còla partís sens o causir far trempeta dins Solonha…
Alara que Joaneta la pichona darrièra, que capitèt pas tanpauc la mudason, demorèt sus l’esquina de Calina, descobrís las jòias e las paurs d’un viatge en plena mar…
D’aventuras en aventuras seguissèm la familha nièra que viu maugrat la vida que d’unes dison « vida de can » : Quina vidassa !

Un libre risolièr de legir en occitan tant coma en francés e que los pichons auràn tanben lo plaser de poder coloriar.

Bilingüe : tèxte occitan seguit pel tèxte francés. Illustracions en negre e blanc de Marc Audegond. Libre de coloriar !

Edicion IEO Lengadòc.

Estrach :
"Papa puce et maman puce venaient de se marier et vivaient sur un caniche nain, blanc, qu'on appelait Câline.
"Maman puce attendait un heureux événement. Aussi, quand au petit matin, le jour venu, ce ne fut pas un, mais douze heureux événements qu'il y eut, la maman fut comblée de bonheur... Mais pas pour longtemps ! Eh oui, la maison fut vite trop petite ! Pratique, la mère dépêcha son mari pour leur trouver un grand appartement. De chiens en toutous, de toutous en clébards et de clébards en clebs, le père chercha et trouva" (début du premier chapitre).