Òbra poetica 1954-1960 - Sergi Bec

Òbra poetica de 1954 à 1960 - Sergi Bec

Recuèlh de poesia provençala.

La carrièra poetica de Sergi Bec, nascut en 1933, se debana sus mai de cinquanta ans, termejada de setze recuèlhs al mens. Tusta per sa fidelitat a una lenga e per son unitat remarcabla, sa coeréncia sens copadura. Dins lo vam del surrealisme, marca una rompedura amb la poesia felibrenca.

Las edicions Jorn tornan editar en un sol volum sos quatre primièrs recuèlhs, venguts introbables : Li Graio negro (1954), Cants de l'estre fòu (1957), Miegterrana (1957), Memòria de la carn, seguit de Auba (1959-1960).

Sergi Bec a bastit son univèrs poetic sus tres instàncias : lo ieu omnipresent del poèta, lo tu de la femna aimada e la tresena persona qu'es lo país, lo Leberon. Aquela paraula lirica s'adreiça gaireben totjorn al meteis destinatari femenin, Anna ; la femna aimada amb passion, la dòmna dels trobadors. Sa preséncia envasís l'òbra, es a l'encòp l'objècte de la passion e la confidenta ideala, que recep l'ofèrta de la paraula e que n'es la font. Poèta, femna e país forman una mena de triada simbiotica.

Aquela poesia prigondament umana celèbra un rapòrt al mond fach de meravilhament e d'amor pels òmes e per la natura. Son lirisme d'una invencion inagotabla exprimís tant la passion per l'aimada coma la revòlta contra l'injustícia.

Libre bilingüe occitan-francés, amb una revirada francesa de l'autor.

Edicions Jorn.

L'autor:

Sergei Bec es saique un dels màgers poètas occitans vius. Nascut en 1933 a Cavalhon, comença fòrça lèu a escriure de poèmas. Vengut jornalista a Marselha, puèi director adjonch del PNR del Leberon, quitarà pas d'escriure de poèmas dins sa lenga d'eleccion, practicant las doas grafias, la mistralenca e la classica, a l'encòp per esperit de conciliacion e per indiferéncia als sistèmas. De nombroses prèmis literaris vendràn consacrar sa reconeissença : prèmi Aubanèl, prèmi Antigòna de la vila de Montpelhièr, prèmi Provença...
En 1954, a 21 ans, intra en poesia amb son primièr recuèlh : Li Graio negro. Sa carrièra poetica se debana donc sus mai de cinquanta ans, termejada de setze recuèlhs al mens, pareguts a cò demantun editor. Tusta per sa fidelitat a una lenga e per son unitat remarcabla, sa coeréncia sens copadura. Dins lo vam del surrealisme, marca una rompedura amb la poesia felibrenca.
Sergi Bec a bastit son univèrs poetic sus tres instàncias : lo ieu del poèta, lo tu de la femna aimada e la tresena persona qu'es lo país. Lo ieu es omnipresent : la poesia de Sergi Bec es lirica. Amb totas las inflexions possiblas d'aquel genre, exprimís los estats d'arma, las sensations, los sentiments del locutor poèta. Aquela paraula s'adreiça gaireben totjorn al meteis destinatari femenin, Anna ; la femna aimada amb passion, la dòmna dels trobadors, la Laura de Petrarca. Sa preséncia envasís l'òbra, es a l'encòp l'objècte de la passion e la confidenta ideala, que recep l'ofèrta de la paraula e que n'es la font. Lo país d'eleccion, objècte el tanben d'un amor passionat, lo Leberon, e, al delà, Provença, son exprimits per la tresena persona, la non-persona. Lo demai del mond es totjorn evocat a partir de l'aicí e ara del país. Poèta, femna e país forman un mena de triada simbiotica.
Aquela poesia prigondament umana celèbra un rapòrt al mond fach de meravilhament e d'amor pels òmes e per las causas naturalas. Son lirisme d'una invencion inagotabla, dels imatges de longa renovelats, exprimís tant la passion per l'aimada coma la revòlta contra l'injustícia.


Article de premsa:

Sèrgi Bec poeta entre leis annadas cinquanta e seissanta
Aqueste libre recampa lei quatre primiers recuelhs de poesia de Sergi Bec, qu'èran agotats despuèi d'annadas : Li Graio negro, Cants de l'estre fòu, Miegterrana, Memòria de la carn seguit de Auba.
Nascut en 1933 a Cavalhon, Bec començèt d'escriure a l'entorn de sei vint ans e s'arrestèt jamai : a l'ora d'ara, a publicat un vintenat de recuelhs de poemas e de novèlas. Sergi Bec a tanben escrich - en francés - de romans e de libres sus Provença, a costat de son activitat de jornalista e de critic d'art.
Mai, de segur, es la poesia que marca l'essenciau de son òbra. Son pas d'un abòrd eisat, aquelei tèxtes : quasiment ges de narracion, mai una abondància d'imatges qu'exprimissan una granda sensibilitat fàcia au monde, una sensualitat viva, que tròba sa cima dins l'evocacion de la femna aimada. S'es lo mai sovènt intemporau, son lirisme leissa ponchejar, per exèmple, la dolor de sa partènça per la guèrra d'Argeria.
Coma pròva de l'importància de Bec dins la literatura occitana de uèi, l'universitat Paul-Valéry de Montpelhier i consacrèt en 2009 un collòqui. Leis actes ne'n son publicats dins la Revue des langues romanes (t. CXV, n° 2, 2011) : Serge Bec, un poète provençal dans le siècle.