Poèmas de pròsa - Poèmes en prose - Max Rouquette

Poèmas de pròsa - Poèmes en prose - Max Rouquette

Poemas amb reviradas francesas de Felip Gardy e Joan-Guilhem Roqueta. 

Escrichs per la part màger entre 2000 e 2005 (annada que moriguèt), aqueles tèxtes en pròsa ofrisson sulcòp imatges e musicas que nos fan intrar dins çò que Max Roqueta vegèt e sentiguèt, e que ne'n sabèt tornar la fòrça e la prigondor.

Edicion bilingua occitan-francés.
Colleccion Paul Froment, Fédérop.

Libre agotat. Veire los autres libres de Max Rouquette aquí.

L'autor:

Max Rouquette est né en 1908 à Argelliers, village de l’arrière-pays montpelliérain entouré de bois. Son enfance au contact de la nature sauvage l’a marqué profondément, et il s’est imprégné auprès des gens d’Argelliers de cette langue occitane dont son père lui révéla la force poétique en lui récitant un jour une strophe de Mirèio de Frédéric Mistral. Poète, prosateur et dramaturge, traduit en français à partir de 1981, puis en de nombreuses autres langues, il a gagné peu à peu une notoriété internationale large et continué l’élaboration de son œuvre jusqu’à sa mort, le jour du solstice d’été 2005, à 96 ans.

Extrachs:

"Aquela patz seculara. Aquela patz de mila ans. Emai mai. Que se brèça doçament dins l'èrsa mòla. Que se rescaufa dins la matinada. Que s’entredormís au caumanhàs de la tantossada. E qu'escota, la nuòch, dins los pins, cantar lo rossinhòu e las cridas dels pavons despertats. Despertats per l’antica paur. Davalada dau lòng dels sègles dins sas venas. La de tota la mena, dins las combas dels temps. E que delembra pas de se despertar, cada nuòch.
"Aquela patz magalonenca, ont l’enfant de la nuòch jòga a faire lisar la sabla dins sa pauma. Coma s’èra, el, lo sablier de l’istòria." (Max Roqueta, Dire per Magalona).

La conca
Conca d'estiu, man de la ròca per sarrar l'argent-viu das lagremas dau cèl. Conca de pèira blava, aur escur per un diamant enclaus dins lo dur de ton èstre. Tremolar au miralh de la fuòlha sagnosa dau puditz. Espelison subran d'un imatge d'aucèl, prudent e coma laguiós, e qu'i cal tot lo cèl per i ceuclar lo cap de glòria. E lo recòrd dau temps d'ivèrn, calhat dins la man rufa de ton etèrne sens matins.

Tornatz-me…
Tornatz-me los lausièrs, emai los olmes ; tornatz-me l’ombra verda dau matin, tornatz-me l’aiga umila que risiá dins l’ombra cruvelada de solelh. Tornatz-me lo silenci de la tèrra. E l’alen enveirent de la prima. L’agalancièr, davant que se rescònde en sas espinhas. Quand se perd dins la barta d’abriu.
Tornatz-me lo silenci dels aucèls e l’espèra pacienta de la sèrp. Emai l’aiga perduda en sos miralhs, ont se venián reculhir las abelhas.
Per l’òrt secret, en l’òrt sacrat, nisada muda per las oras. E lo miralh de cendre de las pèiras.
Tornatz-me las cerièras dau bonur, la set qu’aviái de tota lutz,
e lo linde de mon agach
ambe l’inocéncia dau còr.

Lo poton
Una nuòch entre que dormissiái, la mòrt passèt doçament e me pausèt sul copet un poton, un pichòt punt, coma un manit au ventre de sa maire, es ara nascut d'aquel poton ; lo doç poton que farà creis e qu'emplenarà d'abséncia e qu'un bèl jorn m'entredormirà dins los braces d'aquela qu'una nuòch venguèt doçament tocar amb un poton tan leugièr qu'un alen de l'èr la pèl mai tendra de mon còl.