D'aicí mil ans de lutz - Max Rouquette

D'aicí mil ans de lutz - Max Roqueta

Poëmas occitans, amb una version francesa de l'autor.

D'aici mil ans de lutz, de Max Roqueta D’aicí mil ans de lutz, en tot renosar amb la paraula poëtica anteriora de Max Roqueta (Saumes de la nuòch, Lo Maucòr de l’Unicòrn), balha un ample mai grand encara a aquela paraula unenca. Se tròba benlèu dins aquel libren que sa cubèrta es imatjada amb un dessenh del poèta, quicòm coma lo còr pus secrèt de l’òbra dins son entièr : una quintesséncia del cant, que la version originala occitana, coma la version francesa, nos permeton, per de camins parallèls, de i accedir.

Aquela edicion de 2008 recampa 45 poèmas, un de mai que la primièira edicion onte i cabissiá pas la pèça eponima.

Edicions Jorn.

L'autor:

Max Roqueta (1906-2005) a enauçat al cimèl mai naut de dignitat e de sens l'escritura occitana del sègle XX.
Es l'autor, despuèi la debuta de las annadas trenta, d'una òbra que sa diversitat de formas e de tèmas exclús pas una granda unitat de ton e d'ambicion.
Prosator, li devèm cinc volums de racontes publicats per ara, jol títol general de Verd Paradís (traduccions en francés, anglò-american, alemand...) D'unas d'aquelas pròsas foguèron legidas per Nada Strancar en agost de 1993 al Festenal d'Avinhon (dins l'encastre de « Textes nu », sul convit de la Societat dels Autors e Compositors Dramatics).
Poèta enfin, Max Roqueta a bastit despuèi son primièr recuèlh, Los Sòmis dau matin (1937), un univèrs de mots e de figuras simbolicas particuliarament pivelant, qu'a revelat tota sa prigondor amb los Saumes de la nuòch e Lo Maucòr de l'unicòrn.

Estrach:

Pèira
Pèira que ges d'agach non toquèt pas,
Pèira que ges de man la prenguèt pas.
Linda de tot agach, de tot pensar,
vèrge de tot saupre dels òmes
tala qu'espelida de tèrra,
dins sa fonzor tant de temps retenguda,
dins la fonzor mairala de son ventre.
Pèira pròcha de la prima auba
dau fuòc primièr, dau fuòc unenc
dau dieu de fuòc.

Tant m'an laguiat
Tant m'an laguiat las paraulas de vent
lo parladís de gralhas sul teulat
dau mond ambé son bruch de ferramenta
qu'a d'oras ai envaja de pas dire
mas paraulas qu'a las combas desèrtas
als arnavèsses, a la felze, a la bruga,
a la ròca en son pes
[que de mil ans somiaira
sap la virtut e l'espés dau silenci.
Segur que siái qu'emai m'ausigan pas
quauqu'un darrièr fai d'eles sas aurelhas.

Lo fin poison
Lo fin poison, l'aigardent lo mai naut
que de sos dets toca l'autisma cima
l'acrin de la delícia quand tot giscla
a que las mans an crebat la paret,
e que fan qu'un l'ulhauç d'una segonda,
res que vengue tant luònh coma l'agach
l'agach perdut sus la riba d'enluòc
que se nèga en l'escur e dins l'espandi.