Le Loup amoureux - Pèire Vidal

Le Loup amoureux - Pèire Vidal

Presentacion e traduccion francesa de Francis Combes.

"Peire Vidal (1150-1210 ?) èra lo fiu d’un pelissier -fourreur- de Tolosa, mas totas las anecdòtas que se rapòrtan a son existéncia nos dison que frequentèc puslèu las corts, los chivalièrs e sobretot lors dònas. Òme dau Sud-Oèst viatjèc fòrça. Lo troban a Marselha, en Itàlia, en Espanha, a Chipre e mesme en Ongria, mas la Provença -la Proensa- es sa tèrra d’eleccion : aquesta tèrra « entre Ròse e Vença / enclausa entre mar e Durença ».
[…] Pèire Vidal, es la vitalitat dau desir joncha a l’extravagança dau comportament e nos esmòu totjorn, tant coma un fraire belèu, òme tant imperfiech coma nosautres, vantaire fantasque e chassaire impenitent, aient totjorn en testa la quista e la conquista dau bonor."

(Extrach de la prefacia de Francés Combes).

Vint cansos e tensos dau trobador en edicion bilingüa : tèxtes originaus en occitan acompanhats de la traduccion poetica e ritmaa.

Libre bilingüe occitan-francés.

Literatura occitana "Trobadors", edicions Fédérop.

L'autor:

Pèire Vidal (fin del sègle XII - començament dau sègle XIIIen) èra un trobador de Tolosa. Èra lo filh d'un pelissièr. Foguèt lo protegit dau comte Ramon V de Tolosa, o foguèt mai tard lo de Barral dels Baus e perèu d'Anfós II d'Aragon. Viatjèc per Palestina, Itàlia, Euròpa centrala e Malta. Auria participat a la crosada tresena. Es descrich coma un personatge erratique, maliciós, qu'aimava mauparlar. Laissèc quaranta-e-cinc chançons que de dotze ne'n demora la melodia.

Extraches :
"Et sitot Lop m'apellatz
No m’o tenh a dezonor,
Ni si-m cridan li pastor
Ni si sui per lo cassatz ;
Et am mais bosc e boisso
No fauc palaitz ni maizo,
Et ab joi li er mos treus
Entre gel et vent et neus."

Ab l’alen tir vas me l’aire

Ab l’alen tir vas me l’aire
Qu’eu sen venir de Proensa :
Tot quant es de lai m’agensa,
Si que, quan n’aug ben retraire,
Eu m’o escout en rizen
E·n deman per un mot cen :
Tan m’es bel quan n’aug ben dire.

Qu’om no sap tan dous repaire
Cum de Rozer tro qu’a Vensa
Si com clau mars e Durensa,
Ni on tant fis jois s’esclaire
Per qu’entre la franca gen
Ai laissat mon cor jauzen
Ab leis que fa·ls iratz rire.

Qu’om no pot lo jorn mal traire
Qu’aja de lieis sovinensa
Qu’en liei nais jois e comensa
E qui qu’en sia lauzaire
De ben qu’en diga no·i men ;
Que·l melher es ses conten
E·l genser qu’el mon se mire.

E s’eu sai ren dir ni faire,
Ilh n’aja·l grat, que sciensa
M’a donat e conoissensa,
Per qu’eu sui gais et chantaire
Et tot quan fauc d’avinen
Ai del seu bel cors plazen
Neis quan de bon cor consire.