Tua culpa - Robèrt Lafont (ATS 10)

Tua culpa - Robèrt Lafont.

Après lo roman autobiografic, lo raconte camarguenc, lo conte filosofico-fantastic e la ficcion apocaliptica, Robert Lafont abòrda aicí un genre qu'aviá pas encara tractat : lo roman policièr.

A son retorn de la guèrra d'Argeria, Borís es dintrat dins la polícia. Ara, es flic a Marselha e s'es crompat un ostalon per las fins de setmana, non luènh d'un vilatge.
Un jorn, Leon, lo patron del cafè-tabat, e Masson, lo camionaire, evòcan davant el la recenta disparicion de l’òme de la polida Marta que demòra al Mas de la Comba, un mas que Borís pòt veire de sa fenèstra. Un afar de dròga ? Un murtre ?

Colleccion A Tots n°10, IEO Edicions.

L'autor:

Robèrt August Cesar Lafont (Robert Lafont en francés) (Nimes, 16 de març de 1923 - Florença (Itàlia), 24 de junh de 2009) èra un intellectuau occitan e pus particularament un lingüista, un escrivan, un istorian, un especialista de la literatura e un teorician politic. Èra una dei pus grandei figuras istoricas de l’occitanisme.
Robèrt Lafont nasquèt a Nimes en 1923 dins una familha protestanta dau país de la Vaunaja dau costat de sa maire Alícia Virginia Noguièr. Après lo divòrci de sei parents anèt viure en cò de sos grands dins un vilatjon de l’èst de Nimes, Cauviçon. Partiguèt dins son adolescéncia en 1936 amb son paire, qu’èra foncionari de Finanças, a Lons-le-Saunier, e aquel exilh li faguèt recuperar mai fòrtament l’occitan.

Estrach:

« ... A cabussat dins lo sòm tre jagut. Mai s'es desrevelhat sovènt d'un pantais a un autre. Picava dei dos ponhs sus la cara moligassa de Leon. Lo sang rajava,li banhava lei mans qu'aviá onchosas e que lei deviá totjorn eissugar a una pelha. « Una pelha d'òme », roncava Leon. Leon èra Fornier e Borís s'eissugava lei mans a sei gautas, a sei parmèlas, en li laissant de regas de sang negre. Masson risiá e fasiá rèn que recitar : « Una pelha... Una pelha... ». I aviá dins lo canton escur de la sala una forma de femna drecha. Borís de còps se desvirava pèr la vèire, mai ela bolegava pas, se teniá dins l'ombra, s'escondiá, disiá pas un mot. Leon de drech virava l'esquina, e Masson golava : « Barratz la pòrta, sacrebieu. Vesètz pas qu'ela pòt plus alenar !» La pòrta èra dubèrta : se desvistava una carriereta de vilatge cabil. Era jorn defòra e nuech dedins.... »

(p. 35)