Las domaisèlas – L'òme que èri ieu - Joan Bodon

Las domaisèlas – L'òme que èri ieu - Joan Bodon

Las Domaisèlas (1976) es lo darrièr roman de Joan Bodon, que poguèt pas l'acabar. Tal coma es, es un conte fantastic.
La pichona principautat d'Espinergue, entre Roergue e Albigés, es consacrada tota al  torisme. Es lo rèire-plan que pausa l'autor, aicí a l'encòp satiric e amar : "Amis touristes, visitez le parc national de l'Espinergue !" La mòrt lo dalhèt sus una frasa començada lo 30 d’abril de 1975.

Un dimenge, lo jove Clamenç es a explorar las gorgas d'un gaudre quand es atrach dins lo Gorg negre per una filha... la serena de las legendas d'un còp èra ?
Dins una tuna jos l'aiga, un mond de delai las aparéncias, luènh de la susfàcia gadgetizada d'Espinergue, Clamenç es somés a una initiacion que lo femeniza...

Inacabat tanben, mas per rasons diferentas, "L’òme que èri ieu" es un roman sul tèma de la feminizacion. Escrich en 1960, foguèt abandonat per l’autor que daissèt un manuscrich incomplet de 42 paginas.

Plan abans los debats sul sicut del sèxe e del genre, doas òbras estonantas del grand escrivan.

A la fin del volum : "Qualques elements de biografia" de Joan Bodon, establits per Cantalausa.

Edicion novèla pareissüa en 2015.

Colleccion A tots, IEO edicions.

L'autor:

Joan BODON (Jean BOUDOU en francés) (Crespin, 11/12/1920 - Argeria, 24/02/1975), es un dels grands escrivans del mond modèrne. Marcat per l’imaginari del conte, tracta dins son òbra de tèmas universals o biblics per parlar de son intimitat amb la lenga occitana que vei demesir.

Extrach:

A quin airal, sus quina mofa, los caçaires d’un còp èra trobèron aquela filha blanca, còrfalida, tombada d’agani-ment ? Es dempuèi que se ditz lo riu de l’Avanida.
Ni mai èra pas mòrta, la paura ela. Los caçaires li metèron una cogorda entre dents per la forçar de beure una esclaca d’aigardent. Amb de correjas liguèron quatre fusilhs en mòda de baiard e sieguèron la filha dessús, mièja reviscolada. La portèron de dos, per aquel vial… Los autres la tenián… Plan doçament.
Un conte, tot aquò, un conte, se pensa Clamenç. Una regardèla. Sus la mofa, la filha blanca, avanida, que s’abandona… Un desvari… Ni mai la lèbre que se trapa pas viva al jaç…