Lo libre escafat - Joan-Ives Casanòva

Lo libre escafat - Joan-Ives Casanòva

Roman en occitan - Jornal d’una escorreguda en Orient

De qu’es donc la vida de cadun entre vuege e dire, dire e vuege, miraus pariers ? Es que la podèm trobar au centre de la paraula, au desir de dire, es que l’escriure l’ensarra entre sei bufs au temps cortet de l’espèra, es que, au fons, i a quauqu’un au centre dei vidas contadas, escrichas, menadas e acostadas de l’escritura ? Se’n pòt dobtar, ne devèm dobtar. Ne dobtarai totjorn, tanben de ieu meteis e deis autres, de ma vida, de ma pròpria carn, descuberta renovelada cada jorn, de l’existéncia, de la lenga, dei mots e dei linhas escrichas : un libre existís a l’auçada de sei blancs. Tot çò que se pensa, se ditz e se cònta es benlèu que lo palle rebat de çò que siam, qu’una part infima arrapada dins lo temps e l’espaci de l’òme enfugit tras lo vuege. Au centre i a degun, de signes estranhs de devinhar tras la cortina dau sens, de formas, de trèvas rendudas au silenci, de paisatges entre totei lei paisatges de landar ai pelhas dau dire. Au centre i a degun.

Un libre es totjorn, per la quita fòrça de las causas, un abotiment, e mai la soma dels tempses enanats e d’aqueles que demòran de viure, e primièr, d’imaginar, per assajar de los faire possibles.
Dins la trajectòria d’escritura en pròsa, ja plan rica, de Joan-Ives Casanòva, Lo libre escafat, mai benlèu que d’autres libres, es estat concebut jol signe de la mudança e de las metamorfòsis de la vida, que se pòdon gaire percebre al moment que las vivèm, mas que s’impausan, al final, coma de movements fonses, que lo viatge n’es lo revelator.
Jornal d’una escorreguda en Orient, Lo libre escafat tròba naturalament son encastre dins la cadena dels racontes grands de cèrca de se dins lo contacte d’alteritats a l’encòp atrasentas e fugidissas. Se pensarà, de segur, a Pécout de la man de las letras d’òc, e al Nicolas Bouvier de man de las escrituras francesas, al sens pus larg. Mas se i pòt aver quicòm de Portulan ò del Poisson-scorpion dins aquel diari marcat de fons a cima per la dolor e la beutat del mond, s’i trobarà primièr, e mai que mai, lo moment qu’una òbra se nosa e se despassa, fins a aquel abotiment que representan los dos libres que i fan resson, publicats un pauc abans, en 2007, mas que lo Viatge n’es lo primièr moment, e coma la raiç, movedissa e centrala : A l’esperduda dau silenci e, mai encara, Trèns per d’aubres mòrts.

Pròsa occitana, edicions Trabucaire.