Contes a rebors - Florian VERNET

Contes a rebors - Florian VERNET

Dins la dralha de sos dos recuèlhs ja publicats (La Princessa Valentina e Lo Grand Secret de las bèstias), cinc contes meravilhoses, inspirats de la tradicion orala, mas revisitats per Florian Vernet, d'un biais quora seriós quora amb son umor acostumat e sa fantasiá de pissafreg.

Recuelh de contes en occitan:

- Conte del soldat que tornava de la guèrra (Conte du soldat qui revenait de la guerre)
- Conte del rei orgulhós (Conte du Roi orgueilleux)
- Lo conilh que venguèt rei (Le lapin qui devint Roi)
- Joan bèstia… pas tan bèstia ! (Joan Bèstia… pas si bête !)
- Istòria de pont, d’ola e de songes (Histoire de pont, de marmite et de rêves).

Edicion bilingua : contes en occitan (lengadocian) seguits de la revirada francesa de Jaumeta Caussade.

illustracions de Sybille Delacroix.

Colleccion Joventut, IEO edicions.

L'autor:

Florian VERNET (Besièrs, 19 d’abril de 1941) es un lingüista, pedagòg e escrivan occitan. Foguèt professor d’occitan a l’Universitat Pau Valèri de Montpelhièr abans de prendre la retirada en 2006. Es tanben un dels membres de l’Acadèmia Occitana-Consistòri del Gai Saber e a l’encòp del conselh lingüistic del Congrès Permanent de la Lenga Occitana.

Dins aquel recuèlh (somari):
Conte del soldat que tornava de la guèrra 9
Conte del rei orgulhós 19
Lo conilh que venguèt rei    29
Joan bèstia... pas tan bèstia !    37
Istòria de pont, d'ola e de songes    43

+ Revirada en francés:   
Conte du soldat qui revenait de la guerre    55
Conte du Roi orgueilleux    66
Le lapin qui devint Roi    75
Joan Bèstia... pas si bête !    82
Histoire de pont, de marmite et de rêves    88


Extrach:

Un còp èra un brave soldat que se’n tornava de la guèrra, biaça sus l’espatla, espasa al costat, e dos escuts en borsa per tota fortuna. Fasiá sèt annadas qu’èra partit de son vilatge. Quand èra tornat, sos parents èran mòrts e mai enterrats despuèi bèl brieu, la bòria èra estada venduda, e se retrobava, el, tornar mai sus las rotas.
Caminava cap a la vila, en se disent que benlèu i trobariá de trabalh, e al moment que traversava un bosquet, encontrèt una vièlha, tota giblada jol pes d’un fais de brancas secas que portava sus l’esquina.
— Brava mameta, lo soldat diguèt, vos vau ajudar qu’aqueste fais sembla pesar son pes.
— Plan volontièr, la mameta diguèt, d’ont mai qu’ai encara de camin a far per arribar a l’ostal. Vos mercegi de vòstra ajuda. Per la pena, vos convidi a sopar amb ieu.
Un còp arribats a la cabana de la vièlha, lo soldat pausèt lo fais davant la pòrta, mas quand se revirèt, la mameta aviá desaparegut. A sa plaça, se teniá una polida dòmna, environada de lutz : una fada segur que li diguèt :
— Bon soldat, as pas fach fortuna a la guèrra, mas sès tornat mai savi, e fòrt brave, te vòli mercejar coma meritas. Escota çò que te vau dire, e vendràs ric, e aürós.
Lo soldat espantat, escotèt doncas, sens tròp i creire, çò que la fada li fisèt.
— A una lèga d’aicí, dins un clar del bòsc, encontraràs las roïnas d’una torre d’a passat temps. Just a costat de la torre, veiràs un potz. Sabi que sès coratjós, i davalaràs. Al fons te trobaràs davant quatre pòrtas. Intraràs, e veiràs un lop dins caduna de las tres primièras. Un negre, un gris, un blanc. Aquelas bèstias seràn colcadas caduna sus un còfre. Lor mostraràs aqueste mocador de seda que te doni, se levaràn, te daissaràn passar e dins cada còfre prendràs una ponhada de pèças, de coire dins lo primièr, d’argent dins lo segond, e d’aur dins lo tresen. Partent d’aquí, poiràs tornar montar, amb una pichòta fortuna. [...]

(Conte del soldat que tornava de la guèrra).