... enfra lei trèus ... (limbs) - ... traversée des brumes ... (limbes) - Joan-Ives Casanova

... enfra lei trèus ... (limbs) - Joan-Ives Casanova

Poèmas occitans amb una revirada francesa de l'autor.

Títol enigmatic, part vesedoira d’un continú indistint, immaterial o fluid. Lo sostítol dona la clau : limbs, region incèrta e sens contorns, trevada per las ombras dels mòrts sens sepultura o sens batisme, armas vagant dins la nèbla d’un entremond.

Lo subjècte-objècte, masculin dins la primièra part, femenin dins la segonda, totjorn anonim, remanda als dos grands absents : lo paire e la maire. Recuèlh de 50 trèns de dètz vèrses. Rigor d’una estuctura regulara contrastant amb l’abséncia de forma de l’espaci evocat e amb la fluiditat de l’escritura. Lo poèma es un tròç arbitràriament descopat dins l’infòrme o lo continú.

Temptativa d’exprimir l’estatut de dos defunts que vivon pas pus que dins la memòria de qualques rars vivents : lors esfòrces bufècs per tornar a la vida, s’espessir, prene còs, son pas que los esfòrces d’aqueles vius assajant de lor donar matèria o preséncia pel sovenir.
Meditacion sus la memòria, suls imatges e suls mots, sus lor poder e lor impoténcia. Sul fracàs de la paraula, pasmens indispensabla, sus la frustacion de l’abséncia, sus nòstra condicion tragica d’òmes vius a pena mai paupables e solids que los mòrts, sus l'incurabla enfança.
Omenatge pudic, sens cap de sentimentalisme al paire e a la maire. Escritura que pren lo fluid coma forma e fons, sens res que pese o que pause. Après la mar dels dos recuèlhs anteriors, la nèbla… Un pas de mai cap al nonrés.

Edicions Jorn.

Extrach:

intra au fus de la nuech desembolhament freg deis astres
lutz espeçantas dei sòmis aquí de sei dets tibats au negre
desfila encara pacientament lo cabedèu silenciós de l’arma
prima doça a la solombrina clausurada de 1'ostau qu'estivenca
i desfilandrava la lana d'oras e d'oras lana roja blava e verda
s’imaginaviam possedir lo cèu e la tèrra entre braç d'enfants
ara sei mans bategan d’aire infinit e d'estelas chapotadas
au clar de sa votz leis impropèris necites de sa perda d'alenada
e sensa termina va e ven lei lava la mar lo negrum la lana
sa vida debanada coma a la pila blanca l’aiga va au reguier