Pròsas geograficas - Jòrgi Reboul

Pròsas geograficas - Jòrgi Rebol


Revirada francesa de l’autor

Dins son marselhés ruscós e drud, lo que fa totjorn sens trantalhar l’encambada primièra del costat de la lutz franca que se lèva nos apèla a viure. Sa mesura e son espèr son los de l’òme quilhat e sa fe d’eretic es raianta e contagiosa.

Edicions Vent Terral.

Prefaci de Joan-Maria Petit:

Jorgi lo libertari lo cor de sang e d’aur.
Dins una Provença onte los rites de clausura an longtemps justificadas totas las entrepresas de confiscacion, Reboul es estat un dels sols contemporanèus a marcar lo territori en termes d’endevenidor. Sa mesura e son espèr son los de l’ome levat e comaper totes los eretics sa fe es raïanta e contagiosa.
Preséncia despertada, pesuga de questions e de revelaments, parla pas d’amor, de Tèrra e d’omes qu’en se donant en plen, ambe coratge e testarditge, lèst a pagar lo prètz fort de l’espèr.
Dins lo caminament rocassut de l’escritura e de la pensada troba las acorchas de lo que sap  totjorn  ont  vol  arribar.  Es  pas  la  pena  de  rementar  aici  coma  aquo  siaguèt  fach  (deluenh o de prdche) de parentèla amb los surrealistas o Valéry. Tot es clar a la partença
coma a l’arribada e fins al joc de l’antifrasi. Aquo vol pas dire que tot sia simple.
Dins tota pojada i a un jutjament critic de l’espaci. Lo de l’escritura de ReLol es eternament  conquistat  sul  silenci  o  sus  l’armast  poctic.  S’es  mostrat  plan  abans  ieu  ço que l’obra d’aqueste poëta porta de navèl. Es per natura fonsament novelària. Es mai que  mai  unenca.  Aquelas  prôsas  alargan  lo  Terraire  Noù  dubèrt  en  1937.  Son  aquelas
d’un ome a l’escota d’aquel temps multiple e en dialog perpetual amb el. Pèças de circonstància d’unes diran, per una part, Rebol es passat mèstre dins lo genre onte mantuns se son copats las dents. Privilègi de grand poëta de segur!
Recebi  despuci  un  vingtenat  d’ans,  regularament,  de  troces  anacronics  d’  aquel  “puzzle” , man es crich es 0 estamp ats, es cambi al cor d’ una amistat exigenta d’èsser tot plen frairenala.
Dins los passes de Rebol que me o demandava ai tomat faire sos camins tornant escriure en francés ço que siaguèt pensat en oc. Sabi, ara, d’un biais segur qu’una part de nostre onor poctic e occitanista se sonaJordi Rebol.

Estrachs:

SALINHAC 1930 A Mirèlha Lafont.
De qu’ista encar per ieu
dau Salinhac de l’a 100 ans?
Sa gleiseta quilhada de campana amudida
e l’Ostau de mon sorgènt
l’Ostau afrondat dei Ferauds de ma Maire
en sa mescla
de teulat de pòsts de gipassa.
Chabènça!
M’esperant que de tèmps faguèt lume
un calen es aqui!
Mi fa signau L’aubori
e gai fau tirar devèrs
“La Rouecho enchabanaio”
de Pau Arène d’Enric Ner de Marcèla Drutel
e la Clusa de Durènça
duèrp un talh a Sisteron
que mi rampèla.
- -

LO BÈL ESTIU
Adonc, vaicí lo bèl estiu. Abrandada, l’ama,
d’una volada sauta ai crestencs e la sòm es una
melica d’abelhas mòrtas.
Tocant de l’ostau, una confinha,
l’ombra.
Perailà, .mestreja un desèrt e lo silenci,
dins sa torre, parier dau muezzin
clama:
«Dieu es grand», Un gau aleja,
—Lo Levant ò lo Ponènt—
E l’ombra prosternada si tencha d’un tremont
d’incendi.
Es aquò, la vida, calor d’ atrocitat e
de meravillha.
E l’escampas, come un rocàs perlejant laissa
anar la fònt
dau Tèmps.
Quau, sus la rota, vendrà cridar
— JOAN! —
Se lei pas s’aplantan, es que la caminairitz
se desalena.
A corregut sensa relambi
fins qu’au jorn d’aqueste
e mi vaicí sasit
palaficat entre l’estiu e l’estiu.
(Asatacion de Jean Malrieu)