Parçans esconuts, territoires cachés - Danièla Estèbe-Hoursiangou

Parçans esconuts - Danièla Estèbe-Hoursiangou

Poëmas occitans

Una bona part dels poèmas recampats dins aqueste recuèlh foguèron d'en primièr publicats dins la revista ÒC.

La poesia de Danièla Estèbe-Hoursiangou exprimís una experiéncia primordiala : lo contacte del còs amb l'univèrs, del ieu fisic amb la matèria exteriora, aqueles dos tèrmes que definisson nòstra preséncia al mond. Sos poèmas, totjorn brèus, fan lo raconte d'aqueles rescontres. Rescontres doloroses o angoissats la màger part, que l'existéncia es pas qu'un bricolatge contra lo nonrés, una farlabica ontologica : « Que m'esperrequèi lo còs / A maugrat de son armada de muscles e de venas / Entà sortir deu men hòra-lòc / E sonque pareishi avançar / A tot doç enter vosautes tots ».

La poèta raconta son exploracion dels « parçans esconuts », al dintre e al defòra d'ela, que li descobrís aqueste metòde sensualista: los òsses (« Me cerqui los òs / I cuelhi la mineralitat blosa / Qu'en hè hrèita tà saunejar »), « lo gost erbassèr de la mòrt », « lo vent vueit e blanc », l'aiga (« Qu'em tots d'aiga »), lo regne vegetal que destosca en ela (« Çò qui'm creish au dehens d'aquera vegetalitat, qu'ei illusion...? D'on sorteish aquera memòria de huelha brocada...? ») o qu'espia en defòra d'ela, amb compassion, dins las espèrras d'un fraisse.

Aital se dessenha un còs geografic o una geografia corporala, marcats de dobte, de malèsser e mai de patiment. L'armonia entre lo mond e ieu pòt pas èsser que somiada (« Saunegi un prat »). Sèm al mond jol signe del passadís e de l'illusion (« Que'm menshidi deus bèths paisatges »). Un esfòrç de lucidesa, una confidéncia discrèta que lo lector ne ressent una reconeissença esmoguda.

Occitan gascon, amb una version francesa de l'autritz.

Edicions Jorn.

L'autor:

Danièla Estèbe-Hoursiangou nasquèt a Caurs, en Carcin. L'enfança se passa entre Òlt e Arièja, país de la familha pairala, entre lo causse amb sa pichòta vila e la montanha rurala pirenenca, entre la familha andalosa mairala e de paisans que vivon encara a l'òrla del vinten sègle. Enfança de libertat, de cap-e-cap sovent solitari amb la natura e fondator de son biais de pensar l'uman dins la creacion, de sa lectura del real.

Estudis d'espanhòl a Bordèus, l'occitan vendrà pas que fòrça mai tard, mas estranhament coma un rendètz-vos necessari, puèi una carrièra de jornalista a Sud Ouest.

En 2004, lo rescontre amb Bernat Manciet avia lo passatge a l'escritura amb la poesia en gascon. ÒC Revista aculhís d'ara en davant lo gròs de sos tèxtes. L'occitan, mas tanben lo francés, amb de criticas e de comptes-renduts dins Sud Ouest Dimanche, la publicacion en octòbre 2006 d'una novèla a las edicions In8, « Le Jardin », e una seguida de pròsas poeticas, « Ô mon peuple », editada per la revista Europe en 2013.

Membre de la còla de direccion editoriala d'ÒC revista.