Qu'as dubèrt un país blanc - Tu as ouvert un pays blanc - Danièle Estèbe-Hoursiangou

Qu'as dubèrt un país blanc - Danièle Estèbe-Hoursiangou

Aquel recuèlh pichòt, lo segond de Danièle Estèbe-Hoursiangou, publicat per JORN (aprèp Parçans esconuts, 2013) ten doas parts. La primièra es compausada de dètz e sèt poèmas brèus que perseguisson lo tèma central de l'autora, lo rapòrt al còs fisic e a la consciéncia. Pasmens, a aquel tèma, aqueles poèmas n'ajustan un de mai, ponhent e dolorós, lo de la pèrda, de l'abséncia e del dòl, coma dins lo tèxt entitolat « Ua gauba » :

« L'aviéner n'ei pas mei qu'un present iteratiu, escandit per ua dolor sosterrana qui s'encairè au dehens de jo, pesanta coma un nin qui refusa de nèisher, a còps dormilhosa, a còps envadissenta dinc a l'estofament. »

La segonda part, Trinitat, es una pròsa poetica adreiçada al marit defunt. Quand dos èstres s'aiman, un « nos » apareis que subreviu a la desaparicion de l'un dels dos e abita la consciéncia del subrevivent. Aquò's aquel « nos » qu'ensaja de far existir aquel cant funèbre, que ven cant de vida, al mens lo temps que dura. Aquel biais de viure lo dòl qu'espròva la que demòra, impausa son evidéncia consolatritz, mercés a una lenga musicala e fluida. Nos daissam enrebalar per ela e capitam de véncer la mòrt, al mens tant qu'aquela musica s'ausís. Non es pas aquò, cap e tot, la mission mai nauta de la poesia ?

Occitan gascon, amb una version francesa de l'autritz.

Edicions Jorn.

L'autor:

Danièla Estèbe-Hoursiangou nasquèt a Caurs, en Carcin. L'enfança se passa entre Òlt e Arièja, país de la familha pairala, entre lo causse amb sa pichòta vila e la montanha rurala pirenenca, entre la familha andalosa mairala e de paisans que vivon encara a l'òrla del vinten sègle. Enfança de libertat, de cap-e-cap sovent solitari amb la natura e fondator de son biais de pensar l'uman dins la creacion, de sa lectura del real.

Estudis d'espanhòl a Bordèus, l'occitan vendrà pas que fòrça mai tard, mas estranhament coma un rendètz-vos necessari, puèi una carrièra de jornalista a Sud Ouest.

En 2004, lo rescontre amb Bernat Manciet avia lo passatge a l'escritura amb la poesia en gascon. ÒC Revista aculhís d'ara en davant lo gròs de sos tèxtes. L'occitan, mas tanben lo francés, amb de criticas e de comptes-renduts dins Sud Ouest Dimanche, la publicacion en octòbre 2006 d'una novèla a las edicions In8, « Le Jardin », e una seguida de pròsas poeticas, « Ô mon peuple », editada per la revista Europe en 2013.

Membre de la còla de direccion editoriala d'ÒC revista..


Article de premsa:

Aquéu pichot recuei de pouësìo es lou segound de Danièlo Estèbe-Hoursiangou publica pèr lis edicioun JORN, après “ Parçans esconuts ” en 2013. “Qu’as dubèrt un país blanc” se presènto en dos partido. La proumiero coumpausado de trege pouèmo brèu que perseguisson la tematico principalo de l’autour, lou raport au cors fisique e à la counsciènci.
Pamens à-n-aquelo tematico aquéli pouèmo n’ajuston uno de mai, pougnènto e doulourouso, la de la perdo, de l’absènço e dóu dòu, coume dins lou tèste nouma “ una gauba ”.
“L’aviéner n’ei pas mei qu’un present iteratiu, escandit per una dolor sosterrana qui s’encairè au dehens de jo, pesanta com un nin qui refusa de nèisher, a còps dromilhosa, a còps envadissenta dinc a l’estofament.”
La segoundo partido, “ Trinita ” es uno proso pouëtico adreissado au marit defunta.
Quand dous èstre s’amon, uno tresenco istànci se coustituïs: un “nous” aparèis que subre-viéu à la desparicioun de l’un d’aquéli dous èstre e demoro la counsciènci dóu subre-vivènt.
Es aquéu “nous” qu’assajo de faire eisista aquéu cant funèbre, que devèn dounc cant de vido, au mens lou tèms que duro.
Aquéu biais de viéure lou dòu qu’esprouvo aquéu, en l’óucurrènço aquelo, que rèsto, impauso soun evidènci counsoularello,
porto soulas, bono-di à-n-uno lengo musicalo e fluido.
Se leissan prene pèr elo e capitan de vincre la mort, tant qu’aquesto musico au mens s’ausis.
Acò es pas, en darniero istànci, la mai auto messioun de la pouësìo?
Adounc manqués pas de legi en aquéu blanc païs: I. Òda tà l’absent e II. Peu nom de la Trinita. Se ié trobo l’esmai dóu cor de la pouëtesso que sa sensibleta espremis soun mounde interiour, escapo à la resoun claro e despasso la pouëtico memo.
Article publiat dins Prouvènço d'aro 384.