Samenaire de vidas - Violette AILHAUD, Daniel DAUMÀS

Samenaire de vidas - Violette AILHAUD, Daniel DAUMÀS

Revirada de « L'homme semence » de Violette Ailhaud en occitan provençau per Daniel Daumàs.

Debuta de 1852 : Violeta Alhaud se va maridar. Son vilajon dei Basseis-Aups es brutament vuejat de tótei seis òmes per la repression que seguísset la revòuta còntra lo còp d’estat dau desembre de 1851. Dois annadas puei se passon sensa que degun vengue plus au païs. Lei femnas, entre èlei se fan la promessa que, s’un òme veniá, sariá son espós de tótei. Per fins que la vida contunhesse dins lo ventre de caduna.

« Aquò venguet dau fons de la comba. Tre que passet la gafa, que l’ombra aguet escafat lei belugas de l’aiga tras leis isclas, se veguet qu’era un òme. Nòstra natura de femnas sensa espós se botet a brandilhar. Nòstrei braçs s’arresteron d’amolonar lo fen. Se regarderiam. E caduna se sovenguet dau jurament. S’aganteron nòstrei mans que se sarreron a s’en far petar lei jonchas. S’alarguet nòstre pantais. Esfrai deliciós, entre paur e desideri. »

“L’homme semence” es jogat au teatre, au cinemà, es vengut cònte, dança, BD, gravaduras.

Pòst-faci de l’istorian Joan-Maria Guillon, universitat de Provença e associacion 1851.

Colleccion main de femme, edicions Parole.

Veire la version originala en francés e la version revirada en anglés per Nancy Huston.

Prefaci:
Lo Saule Mort, lo 19 de junh de 1919.
Me decideri de contar çò que siguet après l’ivern de 1852 que, per lo segond còp en manco setanta ans, nòstre pichon païs ven de perdre mai tótei seis òmes. Tótei. Lo darnier es estat tuat lo jorn de l’Armistice, lo 11 de novembre passat.
Per nautrei, lei fremas, li a ges de victòri, que vuege. E mei lagremas se mesclon an’aquélei de tótei lei fremas alemandas e francesas que viron dins son ostau sensa òme. Me plori per aquéstei braçs perduts fach per nos abraçar, per devirar la feda quora lo fau tondre. Me plori per aquéstei mans esvalidas fachas per nos caressar e manejar lo dalh. Aviáu sege ans en 1851 e uechanta-quatre uei. A cada còp la République nos seguet nòstreis òmes coma se sega lo blat. Un travalh ben fach. Nòstrei  ventres, nòstrei terras an plus porgit de recòrdas. A tant raubar d’òmes que la semença a mancat.
L’istòri que conti au sera de ma vida, se’s debanada tota en provençau. A n’aqueu temps d’aquí aviam ges d’autra lenga  qu’aquesta qu’aviam apressa de nòstrei parents : lo parlar provençau. Lo patois dien lei marriàs. Es ma lenga mairala e saludi sa resistenci.

Pasmens feri la chausida d’escriure nòstra istòri en francés per que mon testimòni s’alargue en defòra de Provença. Es que pereu, m’agrada aquesta segonda lenga. L’ai apressa, l’ai facha miuna coma una segonda patrie, l’ai apressa ai dròlles. Es  aquela de la République que nòstreis òmes li an donat sa vida dau còp. E nautrei, lei fremas, tot de lòng de nòstra vida.
Violette Ailhaud.