Walking through Occitania - Occitània a Pè - Manuela Almonte

Walking through Occitania - Occitània a Pè - Manuela Almonte

Occitània a Pè : Diary of a Journey from Piedmont's Occitan Valleys to Catalonia's Val d'Aran

La traversaa d'Occitania by Manuela Amonte. Version en englès.

Lo quasernet de viatge de l'Occitània a Pè de las Valaas occitanas dau Pèmont a la Vau d'Aran en Catalonha - Manuela Almonte.

« Aqueste trinc fòl de pantaiares rigoroses que, pendant seissanta-e-nòu jorns, seguissèc son tableu de marcha, que se saria arrestat per ren au monde, o quasi, efectuará deman lo darrier tròç de chamin e s'arrestará inevitablament. Totes descendrán a terra amb lor valisa. E lo pechon monde dau dedins, amb sos jaces de fuelhas, amb sas taulas alestias e totes aquelos objèctes de chasque jorn, los teissuts, los veires en ferre-blanc, Se dissòuvrá e istará solament una istòria de contar, en assaiant de li faire onor... »

Los set marchaires partèron lo 30 d'òst de Vinai e arribèron a Vielha lo 7 de novembre de 2008, en traversant tot lo territòri de la lenga d'òc, de las Valaas occitanas d'Itàlia a la Val d'Aran en Catalonha, portant ambe v-elos la requista per marcar la lenga d'òc au patrimòni mondiau de l'umanitat.

Edicions Chambra d'Òc.

L'autor:

Manuela Almonte es neissüa dins la vila de Bra, dins Pèmont, en 1974. Pigista, musicina, e organisairitz d'eveniments culturaus, participèc au projècte d'Occitània a Pè en escrivant la guida d'introduccion a n-aquesta aventura e en efectuant puèi tot lo percors. Ne nos dona aquí son "quasernet de viatge".

Estrach: July 2008
    « Now I can't wait to leave. It's been ten years since my last and only long walk, a one-month hike through the Himalayas. It gave me a reserve of energy that I carried with me for the whole following year and which helped me to make some important choices.
    That was a journey through glaciers and high passes, which brought me to the limits of my strenght and taught me the calm in proceeding one step after another, even in the most difficult situations. And after I got back, when so many people asked me how I could have wanted to walk for so long, I realized that the problem for me and my fellow adventurers was the opposite. The problem was how to stop walking.
    This time it will be a different journey. Back then it was encounter with nature, solitude, the emptiness of wide valleys. This time we will have a safe port every night, a village, people waiting for us and others accompanying us. Exactly what I desire strongly at this time of my life.
    What doesn't change is the pattern of the walk. A world in itsetf, in wich one gets up every morning and starts to walk; in the evening one stops to sleep in a new place and the next day the walk continues. It is curative, like everything that is simple, like everything that has a rhythm and a direction. Walking helps us to experience reality better : here and now we risk everything, in every step that can't be erased redone, in every encounter that can't be repeated, because we will be in continuous movement... »

Reviraa: Julhet de 2008

« Eira ai cocha de m'enanar. Fai detz ans despiei ma darriera e soleta marcha longassa, una randoneaa d'un mes a travers Imalaya. Aquò me porgèc una resèrva d'energia qu'emportero amb ieu tota l'annaa seguenta e que m'ajuèc per faire chausias importantas.

Foguèc un viatge a travers dels glaciers e de passes auts, que me menèc als limites de ma fòrça e m'aprenguèc lo calme en procedissent etapa per etapa, mesme dins las situacions mai dificilas. E après mon tornar, quand tant de gents me demanderon coma avieu poscut voler tant marchar de lònga m’avisero que lo problema per ieu e mos companhons d'aventura era lo contrari. Lo problema era de saupre coma arrestar de marchar.

Aqueste còp, sará un viatge diferent. A l'epòca, era lo rescontre amb la natura, la solitud, lo vuege de las valaas larjas. Aqueste còp, aurèm un endrech segur totes los seras, un vilatge, gents que nos esperan e d'autres que nos acompanhan. Exactament ce que desiro fortament a n-aqueste moment de ma vita.

Ce que chamja pas, es l’esquema de la marcha. Un monde en èu, dins lo quau se levan chasque matin e entrincan de marchar; lo sera s'arrestan per duermir dins un endrech noveu e l’endeman la marcha contunia. Es curatiu, coma tot ce qu’es simple, coma tot ce qu’a un ritme e una direccion. La marcha nos ajüa a viure mielhs la réalitat : aquí e eira, risquèm tot, a chasca etapa que se pòt pas eschafar, a chasque rescontre que se pòt pas repepiar, perque sarèm en movement contuniat... »