Livres

Subcategories

• 

  BD - Humour

  Livres BD - Humour en occitan
• 

  Beaux Livres

  Beaux Livres en occitan
• 

  Contes

  Livres de Contes en occitan
• 

  Cuisine

  Livres de Cuisine en occitan

• 

  Dictionnaire

  Livres Dictionnaire en occitan
• 

  Enfants

  Livres Enfants en occitan
• 

  Grammaire - Pédagorie

  Livres Grammaire - Pédagorie en occitan
• 

  Histoire - Etudes

  Livres Histoire - Etudes en occitan
• 

  Linguistique - Toponymie

  Livres Linguistique - Toponymie en occitan
• 

  Littérature

  Livres Littérature en occitan
• 

  Musique

  Livres Musique en occitan
• 

  Mistral e Felibrige

• 

  Nature

  Livres Nature en occitan
• 

  Patrimoine

  Livres Patrimoine en occitan
• 

  Poésie

  Livres Poésie en occitan
• 

  Pratique

  Livres pratiques en occitan
• 

  Teatre

  Libres de teatre en occitan

• 

  Trobadors e Trobairitz

  Libres sus los trobadors e las trobaritz.

  Un trobador èra un poèta, e/o cantaire, durant l'Edat Mejana, en Occitània, e en Catalonha, en Aragon e en Itàlia. Lo tèrme de trobador s'utiliza per designar los artistas que s'exprimisson en occitan (lemosin, auvernhat, provençal...). L’omològ femenin del trobador es la trobairitz.

  Lo tèrme "trobador" es atestat al sègle XII en çò de Pèire d'Auvèrnhe. Lo mot se forma a partir del vèrb trobar que, en occitan ancian significava tanben "compausar", "inventar". Lo mot troubadour foguèt manlevat per lo francés al sègle XVI, d'efièch, es mencionat en 1575 al sens de poèta liric cortés de lenga d'òc als sègles XII e XIII.
  
  Lo tèrme occitan "trobador" se superpausa exactament al francés trouveur. Lo mot francés trouvère es atestat tanben al sègle XII, e representa l'ancian cas subjècte del mot de lenga d'oïl troveor. Segon los lingüists l'occitan "trobar" e lo francés trouver remontan a un tèrme del latin popular non atestat tropare « compausar, inventar un aire » d'ont « compausar un poèma », puèi « inventar, descobrir », derivat de tropus « figura de retorica »
  
  Es al sègle XII que nasquèt lo fin' amor, genre literari que l'invencion es atribuida a Guilhèm IX de Peiteus, dich lo Trobador (1071-1127).
  
  Aqueste amor cortés foguèt un modèl per de generacions de trobador e de trouvères (equivalent en lenga d'oïl), e Minnesänger (menestrel en alemand). Emprentat de valors eroicas pròprias a la cavalariá, son fin amor es sovent realista e francament carnal, escarta pas l'adultèri, mas evòca tanben de sentiments delicats.
  
  L'amor cortés se desvolopa per respondre a de règlas fòrt precisas, finalament codificadas per mantun arrèst pres a la cort d'Alienòr d'Aquitània.
  
  L'amor cortés usa de mai d'un genre :
  
      la canso (la cançon) es la forma mai correnta : cinc o sièis coblets bastits sus las meteissas rimas ;
      l'auba (l'aubada) descriu amb brièvetat lo revelh dels dos amants per la crida d'un gacha e lor tristessa de se dever separar a la poncha del jorn;
      la serena (serenada ), despinta las lamentacions del cavalièr amorós ;
      los sirventeses son de satiras mai politicas e moralas ;
      lo planh (literatura) es un cant de dòl ;
      lo partiment o jòc partit e la tenso permeton a maites trobadors de debatre de las questions d'amor ;
      la pastorèla despinta l'amor per una bergièra ;
      la balada, destinada a èsser dançada.
      La Cançon de la Crosada, representa un genre ibrid: relèva d'una part de l'ideologia de la crosada, exaltant la proesa guerrièra al servici de la fe; mas d'autra part, representa una requèsta d'amor desguisada, que lo dangièr de l'expedicion rend mai urgenta.
  
  
  La reina Alienòr, felena de Guilhèm IX, fòrt cultivada, joguèt un ròtle considerable dins la difusion de l'ideologia de l'amor cortés.

• 

  Editions

• 

  Libres numerics